หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 491

พอคำพูดนี้พูดออกไป ทุกคนก็ตกใจกันเป็นแถบ

ลู่เจาเจาหัวเราะเบา ๆ “ก็ใช่นะสิ เจ้ากับพ่อของเจ้าหน้าตาเหมือนกันทุกประการ เจ้าคิดว่ามันเป็นคำด่างั้นหรือ?”

สีหน้าชราภาพของอ๋องจิ้งซีเขียวปั๊ด และหน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรง แม้แต่พระชายาก็ยังหน้าเสียไปเลย

เซี่ยจิ้งซีรู้สึกแค่ว่าตัวเองเหมือนเป็นตัวตลกตัวหนึ่ง! ตัวตลกที่ถูกเด็กสองคนแกล้งเล่น!

อ๋องจิ้งซีหันไปตบหนึ่งที เขาตบหน้าลูกชายจนเซถอยหลังไปหลายก้าว และที่มุมปากก็มีเลือดไหลออกมา สุดท้ายก็ยืนได้ไม่มั่นคงล้มลงไปนั่งกับพื้น

เซี่ยอวี้โจวไม่กล้าร้องไห้ออกเสียง ทำได้เพียงปิดหน้าแอบร้องไห้

“ท่านทำอะไรของท่านน่ะ?” พระชายาจิ้งซีกรีดร้องเสียงดัง และรีบก้าวเข้าไปปกป้องลูกชาย

“ลูกแม่ บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?” พระชายารีบเอามือกุมหน้าลูกชายแล้วมองสำรวจอย่างละเอียด

“ข้าทำอะไรงั้นหรือ? เจ้าลูกเนรคุณ! เนรคุณสิ้นดี! เจ้าได้ฟังสิ่งที่มันพูดหรือไม่? นี่มันกำลังพูดภาษามนุษย์งั้นหรือ!” อ๋องจิ้งซีเกลียดคนอื่นพูดถึงรูปร่างหน้าตาของเขามากที่สุดในชีวิต

เดิมทีเขาก็ไม่ได้หน้าตาโดดเด่นเท่ากับพี่ชายและพี่สาว ตอนนี้แม้แต่ลูกชายก็ยังรังเกียจเขา!

“หน้าตาเหมือนพ่อ คือความอัปยศของเขางั้นหรือ?”

“ลูกชั่ว ๆ เจ้าสอนลูกยังไง?! ถึงทำให้เขาแยกแยะไม่ออกระหว่างสิ่งที่ควรกับไม่ควร ถึงได้กล้ามารังเกียจพ่อแม่ของตัวเอง!” เซี่ยจิ้งซีถูกลูกชายรังเกียจใส่ เหมือนกับว่าเขาถูกตบหน้าต่อหน้าประชาชีก็ไม่ปาน ตบจนเขาไม่กล้าโงหัวขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ

“เขายังเด็กอยู่ เขาอายุแค่หกขวบเอง เขายังแยกแยะไม่ออก...” พระชายาเช็ดน้ำตาพร้อมเอ่ย

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะช่วยคลี่คลายสถานการณ์ “ใช่แล้ว ซื่อจื่อเพิ่งอายุหกขวบ เขายังไม่รู้ความ ท่านอ๋องโปรดระงับความโกรธ...”

“ซื่อจื่อเพิ่งจะเข้าเรียนยังไม่รู้ความ ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องหงุดหงิดไป เด็ก ๆ ก็ต้องโตมาเช่นนี้..” แม้แต่อาจารย์ใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยพูดเกลี้ยกล่อม

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบ ๆ “ท่านแม่ ซื่อจื่อพูดจาไม่ดีถึงท่าน”

“ข้าเพิ่งอายุสองขวบก็ช่วยออกหน้าให้ท่านแม่แล้ว”

“พี่อวี้โจวอายุหกขวบแล้ว ทำไมถึงได้รังเกียจพ่อที่หน้าตาน่าเกลียดด้วยล่ะ?”