หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 490

ถึงกระทั่งที่ยกมือขึ้นปัดไปมาและก็ถอยหลังไปด้วยความรังเกียจ ทำเอาพระชายาจิ้งซีโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนทันที

“เจ้าช่างบังอาจนัก!” นางตะคอกด่าเสียงดัง

สวี่ซื่อยิ้มอย่างเย็นชา “ข้าน้อยบังอาจตรงไหนเพคะ? ล้วนบอกกันว่าลูกเหมือนแม่ เป็นอย่างที่พูดไว้ไม่มีผิด”

“ซื่อจื่ออายุน้อย ๆ แค่นี้ก็พูดจาไม่ดี ที่แท้ก็เหมือนแม่มากนี่เอง”

“พระชายาไม่แยกแยะถูกผิด และไม่ถามถึงสาเหตุที่เกิดขึ้นสักนิด มาถึงก็พูดจาว่าร้ายออกมา นี่คือการอบรมเลี้ยงดูของพระชายาหรอกหรือ?” สวี่ซื่อปกป้องเจาเจาด้วยการเอาตัวนางไปไว้ด้านหลัง และเผชิญหน้ากับพระชายาจิ้งซีอย่างไม่เกรงกลัวสักนิด

“เป็นเขาที่ด่าคนอื่นก่อน เป็นเขาที่ลงมือก่อน” ลู่เจาเจาโผล่หัวเล็ก ๆ ออกมา

“ซื่อจื่อยังเด็กอยู่ เด็กพูดจาไม่ได้คิดก่อนพูด จะถือว่าเป็นการด่าผู้อื่นได้อย่างไร?” พระชายาจิ้งซีปกป้องลูกมาก ถึงขั้นเอ็นดูตามใจทุกอย่าง

“อ้อ หากเขาอายุตั้งหกขวบแล้วถือว่ายังเด็ก ข้าที่อายุสองขวบก็เป็นผู้ใหญ่แล้วงั้นหรือ?” ลู่เจาเจาชี้นิ้วไปที่ตัวเอง

พระชายาจิ้งซีทำสีหน้าบึ้งตึงทันที

“ถ้าอวี้โจวลงมือก่อน จะต้องเป็นเพราะเจ้าด่าเขาแล้ว! อวี้โจว บอกแม่มา นางดูถูกเจ้าใช่หรือไม่?” พระชายาหันไปมองลูกชาย

เซี่ยอวี้โจวเม้มริมฝีปากแน่นไม่พูดอะไร

เด็กรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเซี่ยอวี้โจวก้าวออกมา “เดิมทีซื่อจื่อไม่ได้จะลงไม้ลงมือตีหรอกพ่ะย่ะค่ะ เป็นองค์หญิงเจาหยางต่างหากที่พูดอะไรบางอย่างจนทำให้ซื่อจื่อต้องลงมือ!”

ลู่เจาเจาทำหน้าทะเล้นใส่เขา “เจ้าพูดสิ ๆ ข้าด่าเจ้าแล้วหรือยัง..ด่าเจ้าว่าอะไรล่ะ?”

“ทำไมถึงไม่กล้าพูดออกมาล่ะ?”

ใบหน้าของเซี่ยอวี้โจวเต็มไปด้วยความลังเล เขามองไปที่แม่ของเขาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“นางขู่เจ้าใช่ไหม? ลูกแม่ เจ้าได้รับความอยุติธรรมอะไร เจ้าพูดออกมาเลย?” พระชายาไม่เคยเห็นลูกชายเป็นแบบนี้มาก่อน ท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่กล้าพูดเช่นนี้

“ท่านอ๋องเชิญเข้าไปข้างในก่อน” ด้านนอกประตู เด็กรับใช้ได้เชิญเซี่ยจิ้งซีมาถึงแล้ว

เซี่ยจิ้งซีอายุน้อยกว่าฮ่องเต้สองสามปี แต่เขาเกิดมาไม่ได้หล่อเหลาเท่ากับฮ่องเต้