หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 502

“ฮูหยิน บ่าวมิกล้า” ทุกคนต่างก็คุกเข่าและก้มหัวลงบนพื้น

สาวใช้ของหอเต๋อซั่นกล่าวอย่างระมัดระวัง “ฮูหยิน นายหญิงใหญ่ตกเตียงแล้ว”

เมื่อครู่ มีสาวรับใช้พูดไร้สาระอยู่ตรงหน้าต่าง

พูดว่าลู่จิ่งไหวเป็นอัจฉริยะจอมปลอม ลอกบทความของคุณชายเยี่ยนซูถึงสอบเอาตำแหน่งได้ หัวเราะเยาะตระกูลลู่ ที่พลาดไปไล่ไข่มุกออกจากบ้าน แล้วเอาตาปลามาเป็นที่โปรดปรานมากเกินไป

ทำให้จวนโหวไม่มีตำแหน่ง ทำให้ลูก ๆ ต้องเร่ร่อนอยู่ด้านนอก

นายหญิงใหญ่เบิกตากว้างด้วยความโกรธ ขณะโมโหก็ตกจากเตียง

ดวงตาของเผยซื่อปรากฏความรังเกียจขึ้นแวบหนึ่ง “ประคองนายท่านกลับไปก่อน แล้วเชิญหมอมาดู ส่วนนายหญิงใหญ่…”

“ปล่อยให้นางใจเย็นก่อน”

“นายหญิงใหญ่ยังนอนคว่ำอยู่บนพื้นนะเจ้าคะ นางไม่ยอมให้บ่าวแตะต้อง…” สาวรับใช้ตอบกลับเบา ๆ

ลู่หย่วนเจ๋อเดิมทีเชิญแม่นมสองสามคนมาดูแลนายหญิงใหญ่ แต่เผยซื่อจ่ายเงินไม่ไหว จึงไล่แม่แม่นมเหล่านั้น

ตอนนี้ นายหญิงใหญ่จึงตกอยู่ในกำมือของเผยซื่อ

“ไม่ให้แตะต้อง เช่นนั้นก็ให้นางนอนจนพอใจแล้วค่อยลุกขึ้นมา นายหญิงใหญ่ชอบเย็น ไม่ชอบร้อน ดับถ่านภายในห้องซะ” เผยซื่อยิ้มเสแสร้ง

สาวใช้ผงกหัวด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้ามองเผยซื่อ

“ไปเชิญฮูหยินน้อยกลับจวนเถอะ บอกว่าคุณชายได้รับบาดเจ็บทางกาย รบกวนนางกลับเรือนมาปรนนิบัติด้วย”

“สตรีออกเรือนแล้ว อาศัยอยู่บ้านมารดามันเรื่องอะไรกัน” เผยซื่อพยายามทุกวิถีทางเพื่อแต่งเจียงอวิ๋นเหมี่ยนกลับมา แน่นอนว่าไม่มีทางยอมให้นางทิ้งลู่จิ่งไหว

“หากนางไม่กลับมา เจ้าก็บอกนางไปว่า นางเสียพรหมจารีก่อนแต่งงาน หากไม่อยากสูญเสียฐานะและชื่อเสียง ก็ทำตามหน้าที่หน่อย”

สาวใช้เม้มริมฝีปากแน่นและผงกหัว

“ท่านแม่ จิ่งเหยากลัวเหลือเกิน ท่านพ่อจะไล่พวกเราออกไป เหมือนที่ขับไล่ครอบครัวสวี่ซื่อหรือไม่” ลู่จิ่งเหยาจับชายเสื้อของเผยซื่อ

เผยซื่อพยายามยิ้มออกมา “ไม่ต้องกลัว เหยาเหยา”