หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 504

“ท่านแม่ ข้าเหมือนเหยียบอยู่บนน้ำแข็งบาง ๆ ข้ากลัวอยู่ลึก ๆ ว่าคนข้างกายจะเปิดโปงข้า ทุกวันแกล้งทำท่าทางหยิ่งยโส ไม่คุยความรู้กับเพื่อนร่วมชั้น ไม่กล้าสนทนากับผู้คน ข้ากลัวอยู่ลึก ๆ ว่าความลับจะเผยออกมา! ท่านแม่…ท่านล่ะ ทุกวันท่านตกอยู่ในความฝันอันสวยงามว่าลูกเป็นอัจฉริยะ”

“ข้าไม่กล้าทำให้ท่านพ่อผิดหวัง ไม่กล้าทำให้ท่านผิดหวัง แล้วข้าจะกล้าทำลายต้นฉบับทิ้งได้อย่างไร” ลู่จิ่งไหวมองนางด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

“ท่านพ่อไม่ได้คาดหวังกับข้า สิ่งที่เขาให้ความสำคัญมาตลอด ก็คือความสามารถของลู่เยี่ยนซู!”

“ข้าเกิดมาสู้ลู่เยี่ยนซูไม่ได้ ครอบครัวสู้ลู่เยี่ยนซูไม่ได้ ความสามารถสู้ลู่เยี่ยนซูไม่ได้ เขาเป็นบุตรภรรยาหลวงของจวนโหวที่สง่าผ่าเผย ส่วนข้าเป็นตัวอ่อนแมลงวันที่อยู่ในท่อระบายน้ำ อาศัยการดูดสารอาหารของเขาและมีชีวิตอยู่”

“ทำไมลู่เยี่ยนซูไม่ตายล่ะ ทำไมยังยืนขึ้นมาได้ใหม่อีกครั้ง”

“ท่านแม่ ข้ารู้สึกอยู่เสมอ ในที่ซึ่งมองไม่เห็น สวรรค์ล้วนช่วยเหลือเขา ทุกครั้งที่เขาอับจนหนทาง ล้วนมีแต่ผู้สูงศักดิ์ช่วยเหลือ มีสิทธิ์อะไร!!“

ทุกอย่างราบรื่นอย่างชัดเจน ราบรื่นมาสิบแปดปี

เหตุใดภายในหนึ่งคืน แผนการทุกอย่าง ถึงพังทลายทั้งหมด

เผยซื่อหน้าซีดเผือด บีบมือแน่น จนกระดูกนิ้วมือเป็นสีขาว

“ท่านแม่ ข้ามักจะรู้สึกว่า พวกเราไม่ควรเป็นแบบนี้” สายตาลู่จิ่งไหวดูสับสน เขารู้สึกแปลกแยกอยู่ลึก ๆ ไม่ควรเป็นแบบนี้ ไม่ควรเป็นแบบนี้…

แท้จริงแล้วผิดพลาดตรงไหน

“ตั้งแต่ลูกเยี่ยนซูเกิดเรื่อง ทุกอย่างก็แตกต่างไป” เผยซื่อเม้มริมฝีปาก แล้วเอ่ยสิ่งที่คาดคะเนไว้ในใจออกมา

“ก่อนลู่เจาเจาจะเกิด ท่านพ่อของเจ้าห่วงใยพวกเรา เจ้ายังคงเป็นอัจฉริยะ ลู่เยี่ยนซูเป็นอัมพาต ลู่หยวนเซียวเล่นพนัน…ลู่เจิ้งเย่ว์ชอบซูจื่อชิง ทุกคนล้วนอยู่ในการควบคุม” เผยซื่อพึมพำ

“ใช่ เป็นลู่เจาเจา”

“ลู่เจาเจาเป็นตัวแปร” ทั้งสองคนมองตากัน และเห็นไฟลุกโชนในดวงตา

“ก๊อกก๊อกก๊อก…” เสียงเคาะประตูดังมาจากนอกประตู

พระภิกษุหัวโล้นสวมจีวรผลักประตูเดินเข้ามา จีวรสวมใส่อย่างบิดเบี้ยว แม้ผ้ารัดเอวยังผูกไม่แน่นด้วยซ้ำ