หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 505

ลู่จิ่งไหวสีหน้าร้ายกาจ เพราะอะไร?

ตั้งแต่มีลู่เจาเจา ทุกอย่างก็แตกสลาย พังทลายทุกด้าน

ลู่เจาเจาสมควรตาย!

สมควรตายจริง ๆ

เผยซื่อดึงชายหัวโล้นออกไปนอกประตู

“ใส่จีวรของท่านให้ดี! หากถูกคนพบเห็น ใครก็ว่าไม่ดี!” เผยซื่อมองซ้ายแลขวา แล้วผูกจีวรของชายหัวโล้นให้เรียบร้อยด้วยตัวเอง

ชายหัวโล้นมองนางอย่างเอ้อระเหย

“พบแล้วจะอย่างไร ลู่หย่วนเจ๋อไม่สนใจหรอก ในจวนล้วนเป็นเจ้าที่รับผิดชอบ”

“ลูกชายลูกสาวของเขาโดนไล่ออกจากตระกูล มีเพียงลูกของเจ้าที่สืบทอดครอบครัว ในจวนแห่งนี้ ใครจะกล้าอกตัญญูต่อเจ้า” ชายหัวโล้นดึงปลายผมเผยซื่อเบา ๆ

เผยซื่อหัวเราะเยาะ

แต่ภาพที่นางต้องการ มันไม่ใช่แบบนี้！

นางต้องการให้สวี่ซื่อพาลูก ๆ ออกไปจากตระกูลด้วยความเศร้าซึม นางอยากเห็นสวี่ซื่อเจ็บปวดจนมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ นางต้องการเหยียบย่ำสวี่ซื่อ

ไม่ใช่ให้สวี่ซื่อเหมือนกับปลาได้น้ำ

ส่วนนาง กลับติดอยู่ในกรง

เผยซื่อได้ยินเสียงร้องไห้เบา ๆ ดังมาที่ข้างหู ก็เอือมระอา “ยายแก่ทำไมยังร้องไห้อยู่อีก อุดปากนางไว้ไม่ได้หรืออย่างไร”

ชายหัวโล้นตามอยู่ทางด้านหลังด้วยความว่าง

เผยซื่อเดินมาถึงหอเต๋อซั่น ยังไม่เข้าไป ก็ได้กลิ่นเหม็นจัด

นางใช้ฝ่ามือพัด สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

สาวใช้ตรงหน้าประตูทำความเคารพด้วยความตื่นตระหนก “นายหญิงใหญ่นอนคว่ำอยู่บนพื้นตลอด ตัวสั่นไปหมด สั่นรุนแรงมาก แล้วยังฉี่ราดทั่วพื้น คิดดูแล้วคงจะหนาว…” เผยซื่อสั่งให้คนดับถ่าน อากาศในเดือนสองนี้ หนาวเข้ากระดูกดำ