หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 506

“สวี่ซื่อกอบอึกอบฉี่ให้ท่าน บีบไหล่ทุบขา แต่ข้าทำไม่ได้” เผยซื่อมองเล็บที่ทำมาใหม่ของตัวเอง ไม่สนใจเสียงคร่ำครวญของนายหญิงใหญ่แม้แต่น้อย

ในดวงตาขุ่นมัวของนายหญิงใหญ่เต็มไปด้วยน้ำตา นางจะไม่เสียใจได้อย่างไรล่ะ

สวี่ซื่ออ่อนโยนและเอาใจใส่ เป็นสตรีจากตระกูลมีชื่อเสียง พยายามหยอกล้อให้ตัวเองมีความสุข

เห็นอยู่ไม่เคยปรนนิบัติคนมาก่อน แต่เรียนรู้ที่จะดูแลนางทีละนิด ไม่เคยแสดงสีหน้า และไม่แสดงฐานะครอบครัว

ตัวเองเป็นนายหญิงใหญ่จากชนบท กลัวว่าจะถูกสวี่ซื่อดูแคลนอยู่ลึก ๆ จึงมักจะทรมานนางในฐานะแม่สามี แต่สวี่ซื่อไม่บ่นเลยแม้แต่น้อย…

หากไม่มีการเปรียบเทียบ ก็ไม่มีการทำร้าย

นายหญิงใหญ่เสียใจ และเกลียดชัง ทำไมต้องไล่สวี่ซื่อกับหลานชายหลานสาวออกไปจากตระกูลด้วย

ครอบครัวดี ๆ กระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทางแล้ว

ตำแหน่งจวนโหวก็ไม่มีแล้ว

นายหญิงใหญ่น้ำลายไหลไปพลาง ร้องไห้กระซิก ๆ ไปพลาง หากเป็นสวี่ซื่อ คงปรนนิบัติรับใช้นางอย่างสะอาดสะอ้าน และดูแลเป็นอย่างดีแน่

เผยซื่อหัวเราะเยาะ มองเห็นความเสียใจในดวงตาของนาง แต่กลับไม่สนใจ

“ตอนนี้ทำท่าทีแบบนี้ทำไม ข้าไม่ใช่สวี่ซื่อ ไม่มีทางสงสารท่าน ข้าไม่ต่ำต้อยเหมือนนาง ปรนนิบัติรับใช้ท่านตลอดวันตลอดคืน”

“หากท่านรักข้าจริง ก็ควรพาข้ากลับจวนโหวตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เลี้ยงข้าไว้ข้างนอกสิบแปดปี ท่านคิดจริงหรือว่าข้าจะขอบคุณท่าน” เผยซื่อมองนางด้วยใบหน้าเย็นชา

“ท่านไม่ต้องมองด้านนอกประตูหรอก ลู่หย่วนเจ๋อมาไม่ได้แล้ว”

“ลู่จิ่งไหวขโมยบทความของเยี่ยนซู ลู่หย่วนเจ๋อโมโหจนเป็นลมไปแล้ว ใช่แล้ว ท่านคงยังไม่รู้สินะ ชื่ออัจฉริยะของจิ่งไหว ขโมยมาจากเยี่ยนซู ยายแก่อย่างท่าน โชคดีเสียจริง นึกไม่ถึงเลยว่าจวนโหวจะมีอัจฉริยะตัวจริงโผล่ออกมา!”

“แต่ว่าท่านไม่มีวาสนา อัจฉริยะที่สวรรค์ประทานให้ท่าน ท่านได้ไล่ออกไปเสียแล้ว” เผยซื่อรู้ว่านางสนใจอะไร จึงแทงขั้วหัวใจนางโดยเฉพาะ

นายหญิงใหญ่ก็ทำหน้าดุร้ายจริง ๆ

และคลานไปข้างหน้าทีละนิด