หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 516

ความกลัวของเวินหนิงนั้นเพิ่มถึงขีดสุด

กระบี่เจาหยางกลายเป็นดาบเล่มเล็ก ซึ่งพอเหมาะกับส่วนสูงของลู่เจาเจา

ลู่เจาเจากอดกระบี่และเดินไปยังหน้าหลุมศพอย่างเชื่องช้า

บังเอิญจริงเชียว

ครั้งก่อนตอนที่นางหนีออกจากบ้านไม่ใช่ว่านางมานอนหลับที่หลุมศพนี้หรือ

“เจาเจา รีบกลับมา！” เวินหนิงเห็นเจาเจาปีนขึ้นไปบนหลุมศพหัวใจของนางก็แทบหยุดเต้น

ลู่เจาเจาโบกมือไปมา

“ทำไมถึงได้มายุ่มย่ามกับพี่สาวของข้า” ลู่เจาเจาถามเสียงดัง

เด็กน้อยยืนอยู่บนหลุมศพ

“อ๊ะ！ เจาเจาเขาอยู่ที่ด้านหลังของเจ้า！” เวินหนิงตกใจจนแทบเป็นลม นางชี้ไปยังด้านหลังของเจาเจาแล้วกรีดร้องออกมา

ก็เห็นชายหนุ่มผมเผ้ารุงรังเอียงคอและสะบัดมือมาทางหลุมศพ

เสื้อผ้าของเขาเปียกโชก ที่เท้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำ

หยดน้ำไหลลงมาจากตัวของเขา

“วิญญาณจมน้ำงั้นหรือ” ลู่เจาเจาพึมพำเสียงเบา

“นางมีชะตาต้องกับข้า นางคือภรรยาที่ข้าเลือก ไม่ว่าใครก็ห้ามข้าไม่ได้！”

“ไม่มีตัวตายตัวแทนข้าก็ไม่สามารถไปเกิดได้ ข้าจึงหาภรรยามาอยู่กับข้า ทำไมจะไม่ได้”

“นางรับของหมั้นจากข้าไปแล้วก็กลายเป็นภรรยาของข้า...กรรรรร...” ซีกหน้าของชายหนุ่มเผยออกมาทำให้เห็นว่าใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยช้ำและยังมีรอยแดงขนาดใหญ่ราวกับว่ามันคือปาน

หญิงรับใช้เห็นภาพนี้แล้วก็ตกใจจนเป็นลมและล้มตัวลงบนกองหิมะ

เวินหนิงตัวสั่นไปทั้งตัวแต่นางก็ยังเอาตัวมาขวางไว้ด้านหน้าเจาเจา

“เจาเจา เจ้ารีบไป”

ลู่เจาเจากอดกระบี่เอาไว้ด้วยสีหน้าราบเรียบ

“แค่ตุ๊กตากระดาษสองคนงั้นหรือ”

“เจ้าจนเกินไปแล้ว！” ลู่เจาเจามีสีหน้าตกใจ