หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 515

“แม่นาง เชื่อข้า เจ้ากลับไปเถอะ ตอนนี้ที่นั่นคนตกปลายังไม่กล้าไป” ชายชราตกใจจนส่ายหน้า

ใบหน้าของเวินหนิงแข็งค้างไปเล็กน้อย นางฝืนยิ้มและกล่าวขอบคุณ จากนั้นจึงกลับเข้าไปนั่งในรถม้า

“ที่แท้ก็เป็นป่าช้าหรือ”

“จะเป็นไปได้อย่างไรกัน หรือว่า...เขาจะเป็นวิญญาณจริงๆ”

เมื่อนึกถึงทุกคืนที่มีวิญญาณเข้าฝัน เวินหนิงก็ตัวสั่นอย่างแรง

“อย่างไรเสียก็ออกมานอกเมืองแล้ว เราไม่ไปดูกันหน่อยหรือเจ้าคะ พี่อาหนิงอย่ากลัว...” ลู่เจาเจาจับมือของเวินหนิงและให้กำลังใจนางไม่หยุด

อาหนิงสูดหายใจเข้าลึก

ใบหน้าของนางซีดขาว “ไปดูกันหน่อยเถอะ”

ออกมานอกเมืองพวกนางก็ไปตามทางที่ชายชราบอกและเดินทางมายังถนนเล็กๆ เส้นหนึ่ง

ลู่เจาเจารู้สึกแค่ว่ายิ่งเดินทางไปก็ยิ่งคุ้นเคย

นี่ไม่ใช่สุสานที่นางนอนหลับตอนที่หนีออกจากบ้านหรือ

“ข้าเคยมาที่นี่...” ลู่เจาเจาเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ข้างหน้ามีแม่น้ำสายหนึ่ง ข้างแม่น้ำมีต้นไหวต้นใหญ่อยู่”

“ผีอาละวาดอะไรไม่เห็นเลย...”

“แต่มีตาแก่ประหลาดที่ชอบตกปลา”

“ครั้งก่อนข้าแค่พูดกับเขาไปสองประโยคเขาก็ร้องไห้โยเยแล้ววิ่งออกไปแล้ว น่ากลัวมากเลย” ลู่เจาเจาที่เคยมีท่าทีมีความสุขก็กลับมาทำท่าทางกลัวอย่างทันที นางตบลงที่หน้าอกของตัวเอง

“บ้าๆ บอๆ น่ากลัวจริงๆ น่ากลัวเหลือเกิน...”

เวินหนิงชะงักไปและหัวเราะออกมาเพราะนาง “น่ากลัวขนาดนี้เชียวหรือ”

“ใช่แล้ว เขาร้องออกมา...แล้วก็ร้องไห้และก็ตะโกน ใครไม่กลัวกัน...” เด็กน้อยพูดจานุ่มนิ่มฟังดูแล้วน่ารักเหลือเกิน

รถม้าหยุดลงใต้ต้นไหวใหญ่

“ต้นไหวใหญ่เป็นจุดรวมพลังหยิน เดิมทีมีตำนานเรื่องการเรียกวิญญาณ น่ากลัวจริงๆ...” หญิงรับใช้ที่อยู่ด้านหลังของเวินหนิงกังวลเล็กน้อย

ลู่เจาเจาชี้ไปที่แม่น้ำ “นั่นไง ตรงนั้นที่ได้เจอกับท่านปู่ประหลาด...”