หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 518

“ข้าไม่ได้หนีเรียนนะ ข้าขอลากับท่านอาจารย์แล้ว” เด็กน้อยทำท่าทางรู้ความ

“แบบนั้นคือขอลาหยุดของเจ้างั้นหรือ ที่เจ้าทำเขาเรียกว่าไปแจ้ง” สวี่ซื่อมองนางอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบๆ และมองสวี่ซื่ออย่างระมัดระวัง

“ท่านแม่ ท่านจำได้หรือไม่ว่าตอนนั้นได้พบกับบิดาสารเลวนั้นได้อย่างไร”

สวี่ซื่อเหลือบมองนาง “เจ้าถามทำไม”

“เจาเจาอยากรู้ไงเจ้าคะ...”

ลู่เจาเจาเขย่ามือของสวี่ซื่อ

เสียงของเด็กน้อยนั้นนุ่มนวล สีหน้าเต็มไปด้วยความอ้อนวอน ไหนเลยสวี่ซื่อจะทนต่อการประจบเอาใจของนางได้

“เขาหรือ เรื่องดีเรื่องเดียวที่เขาทำในชีวิต คงเป็น...การช่วยชีวิตข้า” สวี่ซื่อถอนหายใจออกมา

“ตอนนั้นข้าเพิ่งพ้นวัยปักปิ่นจึงไปขอพรที่วัด”

“ตอนที่เดินทางกลับนั้น...ได้พบกับโจรภูเขา”

“ลู่หยวนเจ๋อช่วยชีวิตข้า และรับดาบแทน” ไม่ว่าอย่างไรนางก็จำภาพนั้นได้

ลู่หยวนเจ๋อพุ่งเข้ามาอุ้มนางเอาไว้และถูกโจรภูเขาฟันเขาที่ไหล่ มันลึกเสียจนเห็นกระดูกของเขา เลือดเปื้อนจนย้อมเสื้อผ้าของเขาจนแดง และทำให้ใจของนางนั้นสับสน

เป็นครั้งแรกที่มีคนใช้ชีวิตปกป้องนาง

สำหรับเด็กสาววัยปักปิ่นแล้ว ฉากนี้ส่งผลกระทบต่อนางมากขนาดไหนกัน

“ที่จริงแล้วตระกูลสวี่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับชาติตระกูล แต่ตอนนั้นท่านพ่อเห็นเขาแค่แวบเดียวก็พูดออกมาเลยว่าเขาไม่ใช่คนดี”

“แต่ตัวข้าในตอนนั้นที่หลงมัวเมา ถ้าไม่ใช่เขาข้าจะไม่ยอมแต่ง”

“เขาได้รับบาดเจ็บมาคุกเข่าอยู่ที่หน้าตระกูลสวี่อยู่สามวัน ข้าเป็นห่วงเขาจึงอดอาหารเป็นเพื่อนเขาสามวัน” สีหน้าของสวี่ซื่อเต็มไปด้วยการดูถูกตัวเอง

[เฮ้อ จะบอกท่านแม่อย่างไรดี ว่าที่รับดาบนั่นเป็นเรื่องหลอกลวง]

[ตั้งแต่ที่เขาได้พบกับท่านแม่เป็นครั้งแรกก็มีแต่คำโกหก...]

สวี่ซื่อชะงักไปเล็กน้อย

รับดาบให้เป็นเรื่องโกหกงั้นหรือ

“ท่านแม่ จำหน้าตาของโจรภูเขาได้หรือไม่เจ้าคะ” ลู่เจาเจาคลึงขวดหยกพร้อมถามออกมา