หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 519

สวี่ซื่อพยักหน้านิดหนึ่ง

ภายใต้สายตาน่าสะพรึงกลัวของพรายน้ำ ลู่เจาเจาตบฉาดจนมันสลายหายไป

วิญญาณเป็นผุยผงกระจายไปในสามโลก

ลู่เจาเจาออกจากประตู สีหน้าหดหู่

[เฮ่อ พ่อสารเลวสมควรตาย...]

[สมน้ำหน้าชาตินี้ไม่มีลูกส่งวิญญาณ...]

[เซ็ง...เซ็ง...]

[หาเรื่องสนุกๆ หน่อยดีกว่า]

สวี่ซื่อคล้ายกับจะได้ยินเสียงในใจ แต่ไม่ได้ให้ความสำคัญ

เจ้าเด็กน้อยแค่ดีใจเท่านั้น ถึงอย่างไรก็ไม่มีทางสร้างความเดือดร้อน

สวี่ซื่อต้องการเวลาสงบสติอารมณ์ นางเองก็ไม่เคยสนใจลู่เจาเจา เพียงได้ยินเติงจือบอกว่าจะเข้าวังแล้ว

ขณะนี้ ฮ่องเต้ที่อยู่ในห้องทรงพระอักษรหนาวสั่นเทิ้ม

“ฉินกุ้ยเหรินเป็นหวัดลมหนาวหายดีแล้วหรือ” ฮ่องเต้เอ่ยถามหวังกงกง

ช่วงสองสามวันนี้ ฉินกุ้ยเหรินขอให้หวังกงกงถอดป้ายออก อ้างว่ารู้สึกไม่สบาย ไม่เหมาะที่จะถวายการปรนนิบัติพัดวีบนพระแท่นบรรทม

ฮ่องเต้นึกถึงหลายวันก่อนที่ฉินกุ้ยเหรินเหน็ดเหนื่อยต้มน้ำแกงให้ตนเอง กำลังคิดจะไปเยี่ยมสักหน่อย

“ได้ยินมาว่าป่วยหนักพ่ะย่ะค่ะ ไม่ได้ออกไปไหนมาหลายวันแล้ว”

ฮ่องเต้ยังไม่ทันออกจากห้องทรงพระอักษร

ก็ได้ยินขันทีเข้ามารายงาน

“ทูลฝ่าบาท องค์หญิงเจาหยางเข้าวังแล้ว หน้าตาบึ้งตึง บ่นพึมพำ ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีพ่ะย่ะค่ะ…”

เด็กหญิงสองขวบกว่าอ้วนจ้ำม่ำ แก้มยุ้ยนุ่มนิ่ม

อาจเป็นเพราะสวมเสื้อผ้าหนาหลายชั้น เวลาเดินโยกเยกเหมือนนกเพนกวินตัวน้อย

มือซ้ายกำเมล็ดแตงโม มือขวากำเหยือกนม