หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 520

“กุ้ยเหรินเป็นหวัดลมหนาว เกรงว่าจะแพร่เชื้อให้ฝ่าบาท ให้บ่าวไปเรียนก่อนจะดีกว่าเพคะ...” นางกำนัลเบิกตากว้าง เร่งรีบพูด

“เจ้าไม่มีตาหรือไง กล้าดีอย่างไรขวางฝ่าบาท!” หวังกงกงถลึงตามอง

"ถ้าขวางโชคลาภก้อนโตของฉินกุ้ยเหริน ระวังหนังหัวเจ้าให้ดี!"

“ยังไม่รีบไปอีก!” หวังกงกงตวาด แล้วเดินตามฮ่องเต้เข้าไป

นางกำนัลหน้าซีดเผือด

ปกติแล้วฮ่องเต้จะเสด็จตรงไปยังพระตำหนักใหญ่ ไม่เคยเสด็จไปที่ปีกข้างเลย!

นางกำนัลตกใจจนเหงื่อเย็นผุดหว่างคิ้ว

[ว้าว……]

[ท่านพ่อฮ่องเต้ ความประหลาดใจเกรงว่าจะกลายเป็นความตกใจ...]

[เผือกสะเทือนใจขนาดนี้ รับไหวไหม]

ลู่เจาเจาสีหน้าตื่นเต้น

ความหงุดหงิดในใจหายเกลี้ยง

ฮ่องเต้มองลู่เจาเจาอย่างสงสัย

เมื่อครู่ยังหน้าคว่ำ ตอนนี้ทำไมตื่นเต้นอะไรขนาดนี้ กระทั่ง...

แถมมีรอยยิ้มที่มุมปาก สีหน้าท่าทางคาดหวัง

ฮ่องเต้หดคอ ทำไมถึงรู้สึกหนาวสะท้าน จิตใจรู้สึกไม่สบายโดยไม่มีเหตุผล...

น่าแปลก...

“ในเมื่อเราอยากจะทำให้พวกท่านป้าประหลาดใจ เราแอบไปทางเล็กดีไหมเพคะ” ลู่เจาเจามองฮ่องเต้ดวงตาลุกโชน

ฮ่องเต้ลังเลครู่หนึ่ง ก็พยักหน้าเห็นด้วย

“กระหม่อมรู้จักทางเล็ก ปกติแล้วนางกำนัลมักจะใช้ไปซื้อของพ่ะย่ะค่ะ…” หวังกงกงแนะนำ

ตำหนักหย่งหนิงที่ฮ่องเต้พระราชทาน ยังมีสวนป่าผืนใหญ่อีกด้วย

พวกข้ารับใช้จึงเปิดทางเล็กเพื่อใช้เป็นทางลัด

"นำทางไป"

หวังกงกงรีบนำทางฮ่องเต้ไปผ่านทางเล็กห่างไกลผู้คน