หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 529

ปัง

ปล่อยให้นางอยู่ข้างนอก

เพราะกลัวหากช้าไปแม้แต่นิดเดียว ชื่อเสียงของฮ่องเต้องค์ก่อนจะรักษาไว้ไม่ได้

ลู่เจาเจาทำปากยื่น

“ข้าแค่อยากให้ท่านดีใจบ้าง...”

หวังกงกงเข้ามาใกล้อย่างเอาใจ

“องค์หญิงเจาหยาง ทรงเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทแล้วหรือ?”

ลู่เจาเจาพยักหน้า

“เกลี้ยกล่อมแล้ว”

“บ่าวว่าแล้วอย่างไรเล่า ฝ่าบาทโปรดปรานองค์หญิงมากที่สุด ต้องฟังองค์หญิงแน่นอน ฝ่าบาททรงเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”

ลู่เจาเจากระพริบตาปริบๆ

“เกลี้ยกล่อมจนใจสลายแล้ว”

“พระองค์อยากตาย”

หวังกงกงเหม่อมองนาง

“ทรงทำได้ดีมาก ครั้งหน้าอย่าหาทำอีกเลยพ่ะย่ะค่ะ” หวังกงกงอุ้มนางออกจากตำหนักด้วยสีหน้าหนักใจ

องค์รัชทายาทรออยู่นอกตำหนัก

“เจาเจา...” เมื่อมองไปไกลๆ คล้ายทั่วร่างขององค์รัชทายาทมีความเยือกเย็นปกคลุมเป็นชั้น

แต่เมื่อเห็นลู่เจาเจา ความเยือกเย็นในแววตาพลันหายไป แล้วเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยน

เขากางแขนออก แล้วอุ้มลู่เจาเจาไว้ในอ้อมอก

“เข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่อากาศยังหนาวอยู่บ้าง ใส่หมวกกับผ้าพันคอซะ” องค์รัชทายาทอุ้มนางขึ้น เขากำลังอุ้มความเชื่อของตัวเอง

“เสด็จพ่อของเจ้าร้องไห้...” ลู่เจาเจากระซิบข้างหูรัชทายามเสียงค่อย

แววตาองค์รัชทายาทเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ข้ารู้ มีเพียงให้พระองค์จับได้คาหนังคาเขา ถึงจะทรงเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง”

ความจริงรัชทายาทเคยเปรยกับฮ่องเต้เซวียนผิงกลายๆ

เพราะอย่างไรเขาเป็นโอรส วังหลังเสด็จพ่อลุกเป็นไฟ เขานิ่งดูดายไม่ได้

ทว่า...