หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 530

รัชทายาทค่อยๆดึงมือของนางที่วางไว้ตรงหัวใจออก

“เทศกาลเจาหยางมีอาหารเลิศรสมากมาย ถึงตอนนั้นข้าจะพาเจ้าไปชิม” รถม้าจอดเทียบหน้าบ้านตระกูลลู่ รัชทายาทอุ้มลู่เจาเจาลงจากรถม้าด้วยตัวเอง

สวี่ซื่อรออยู่หน้าประตูนานแล้ว

นางสงบสติอารมณ์เรียบร้อย แล้วรอลู่เจาเจาอย่างยิ้มแย้ม

“วันนี้เข้าวังสนุกหรือไม่?” สวี่ซื่อเอ่ยถาม

ลู่เจาเจาเบือนหน้า แล้วโผเข้าสู่อ้อมกอดของแม่อย่างดีใจ

“สนุก สนุก สนุกมากเจ้าค่ะ วันนี้ทั้งสนุกและครึกครื้น...”

(พระนางฮุ่ยเฟยให้ท่าเหล่าสนม ถูกท่านพ่อฮ่องเต้จับได้...)

(คนในดวงใจของท่านพ่อฮ่องเต้ไม่มีแล้ว เมียน้อยก็ไม่มีแล้ว...)

(พระองค์ยังไม่กล้าแพร่งพราย เพราะกลัวจะเป็นที่ขบขันของเหล่าราษฎร)

สวี่ซื่อขาอ่อน องค์รัชทายาทจึงรีบเข้าไปประคอง

สวี่ซื่ออ่อนแรงไปทั้งตัว พร้อมทำสีหน้าหวาดกลัว เจ้าว่าอะไรนะ???

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทเพคะ” สวี่ซื่ออุ้มเจาเจาไว้แน่น เด็กดี วันนี้เจาเจาไม่ได้ก่อเรื่องใช่หรือไม่?

รัชทายาทมองดูสวี่ซื่อเดินเข้าประตู แล้วหันหลัง รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปทันที

แล้วกลับไปเย็นชาเหมือนเคย

กลับไปเข้าถึงยากอีกครั้ง ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้พระองค์ได้

“กลับตำหนักบูรพา”

รัชทายาทสั่งให้คนออกไป แล้วปิดประตูห้อง จากนั้นนำรูปปั้นที่เก็บไว้มานานออกมา

หากหรงเช่ออยู่ที่นี่ จะพบว่ารูปปั้นน้อยเหมือนกับที่เขาเก็บได้ไม่ผิดเพี้ยน

“เจาเจาเอย...เจ้าไร้ใจไร้ความรู้สึก ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือร้าย...” วิญญาณเทพแตกสลาย พันปีถึงจะรวมกันอีกครั้ง

แต่หัวใจมีแค่ดวงเดียว

นางจึงไม่มีอารมณ์รักโลภโกรธหลง

ตอนนี้อารมณ์รักโลภโกรธหลงของนางล้วนมาจากสัญชาตญาณ

รัชทายาทนวดระหว่างคิ้ว แล้วประตูเปิดห้องลับ นำรูปปั้นเข้าไปไว้ด้านใน

ภายในห้องลับบูชารูปปั้นไว้หลายองค์