หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 532

“บนโลกใบนี้ เกิดเป็นหญิงเดิมทีลำบากแสนเข็ญ ท่านอย่าทำให้หญิงใดลำบากใจอีกเลย”

“แล้วอย่าจับคู่ส่งเดช หากทำให้งานแต่งของท่านพี่เกิดความผิดพลาด ข้าไม่ช่วยท่านนะ”

“ท่านลุง ท่านอย่าฟังแม่ข้าพูดจาเหลวไหล ข้ากับท่านพี่...” ใบหน้าซูเหยามีแววรังเกียจเล็กน้อย

“แม้ข้าจะไม่เคยเห็นพี่อวิ๋นมาก่อน แต่ลูกๆของพี่อวิ๋นฉลาดหลักแหลม...ท่านพี่คู่กับพี่อวิ๋น ถือว่าใฝ่สูง นี่ถือเป็นการเลื่อนขั้นสายเลือดให้ตระกูลหรงไม่ใช่หรือ? เด็กจะได้ฉลาดขึ้นมาหน่อย...”

หรงซื่อโมโหจนถลึงตาใส่ลูกสาว

เมื่อเห็นนางไม่มีใจ จึงทำได้แค่ถอนหายใจ

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ไปยุ่งกับเจ้าไม่ได้” หรงซื่อถลึงตาใส่นาง

“เป็นสาวแก่อายุสิบเจ็ดแล้ว ยังไม่หมั้นหมายอีก ข้าจะดูสิ ว่าต่อไปเจ้าจะแต่งงานกับคนเช่นไร!”

โจวซูเหยาไม่สนใจสักนิด หลังจากกินอาหารกลางวันเป็นเพื่อนท่านลุง ถึงได้ขี่ม้าจากไป

นางมาถึงหน้าบ้านหรงเช่อ

“ท่านพี่ ท่านพี่ ได้ยินว่าท่านกำลังจะหมั้นหมายแล้ว? ท่านทอดทิ้งข้าไปได้อย่างไร?” โจวซูเหยามองหรงเช่อด้วยใบหน้าอมทุกข์

“หากท่านแต่งงานไปแล้ว พวกเขาต้องมาเร่งข้าแน่นอน!”

“ปีนี้เจ้าอายุสิบเจ็ด ควรหมั้นหมายได้แล้ว” หรงเช่อเหลือบมองนางแวบหนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“หมั้นหรือ? หมั้นอะไรกัน? ข้าไม่หมั้นหรอก พวกผู้ชายมีเมียสามอนุสี่ ทำไมข้าต้องกลายเป็นหนึ่งในพวกนางด้วย?”

“อีกอย่าง ข้าไม่อยากละทิ้งทั้งผืนป่าเพื่อต้นไม้เพียงต้นเดียวหรอกนะ!”

“นายโลมที่ศาลาซู่อวิ๋นรูปงามมาก!” โจวซูเหยาจับแก้มตัวเอง ใบหน้านางเป็นสีชมพูระเรื่อ

ดวงตาแพรวพราว

หรงเช่อหงุดหงิดจนแทบจะปิดประตูห้อง

“อย่าให้ข้าได้ยินชื่อศาลาซู่อวิ๋นอีก! พวกชาย...ชาย...” หรงเช่อสีหน้าถมึงทึง ชี้ไปที่นางแล้วพูดไม่ออกสักคำ

“โสเภณีชาย...หรือท่านจะเรียกว่าเป็ดก็ได้ !” โจวซูเหยาโบกมือ พร้อมทำหน้าไม่ยี่หระ