หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 533

แม้ใบหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับลนลานอย่างมาก

ชิบหายแล้ว นางอยากตายหรือไง! ถึงได้พูดจาเช่นนี้ต่อหน้าองค์หญิงเจาหยาง คงไม่ถูกฝ่าบาทสั่งประหารหรอกนะ?

สาวใช้สองคนด้านหลังลู่เจาเจา สายตาเริ่มเยือกเย็นขึ้นมาทันที

อวี้ซูเดินอยู่ด้านหลังอย่างไม่เป็นที่สังเกต แล้วพูดบางอย่างกับองครักษ์เงา

“พี่สาว ท่านพาข้าไปด้วยดีหรือไม่?”

“ใช่ศาลาซู่อวิ๋นหรือไม่?”

“ทำไมข้าไม่เคยได้ยินชื่อภัตตาคารนี้มาก่อน?” ลู่เจาเจาเพิ่งเลิกเรียน พลันเห็นโจวซูเหยาบ่นกระปอดกระแปดออกมาจากบ้านตระกูลหรง

โจวซูเหยาสีหน้ามึนงง ภัตตาคารหรือ?

“ไปสิพี่สาว...เร็วเข้า เจาเจายังไม่ได้กินอาหารเที่ยงเลย” ลู่เจาเจาลูบท้องตัวเอง

“ท่านเป็นพี่สาวบ้านใดหรือ?”

โจวซูเหยาอยากจะร้องไห้

“กระหม่อมเป็นลูกพี่ลูกน้องของหรงเช่อ นามว่าซูเหยา องค์หญิงเจาหยาง ท่าน...”

“พี่ซูเหยา ขอบคุณนะ...ข้าชอบกินเป็ดแปดสมบัติที่สุดเลย” ลู่เจาเจาไม่กลัวคนแปลกหน้า แค่กลัวไม่ได้กิน

เมื่อรู้ว่าเป็นคนรู้จักยิ่งยิ้มหวานมากขึ้น

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม

โจวซูเหยานั่งอยู่ในศาลาซู่อวิ๋น แล้วมองดูโต๊ะจีนเป็ดด้วยหน้าซังกะตาย

“เป็ดน้ำเต้าแปดสมบัติ เป็ดผัดเผ็ด เป็ดทอดงาทรงเครื่อง เป็ดพะโล้ซูโจว เป็ดย่างจินหลิง แล้วยังมีน้ำแกงเป็ดอีก...”

“พี่ซูเหยา ท่านเก่งมาก! !”

“โต๊ะจีนเป็ดของที่นี่อร่อยมาก ท่านรีบชิมดูสิ...ทำไมพี่ชายคนนั้นถึงร้องไห้ล่ะ?” ลู่เจาเจาชี้ไปที่พี่ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังต้อนรับแขกอยู่หน้าประตู

หน้าตางดงามเหลือเกิน...

โจวซูเหยาปาดน้ำตา

“อาจเพราะฉลองที่ภัตตาคารเปิดกิจการนะ” ให้ตายสิ ภายในเวลาสั้นๆแค่ครึ่งชั่วยาม ทั่วทั้งศาลาซู่อวิ๋นถูกทำความสะอาดอย่างหมดจด

ฮือ ฮือ ฮือ...

ไหนว่าเบื้องหลังมีอำนาจพอตัวไม่ใช่หรือ?

ศาลาซู่อวิ๋นของนาง เมื่อเจอกับลู่เจาเจาไยถึงกลายเป็นภัตตาคารไปได้!

ลู่เจาเจาหน้าแดง

แล้วเหลือบมองเศษกระดูกที่ไม่มีน้ำแม้แต่น้อย

“งั้น...นำอาหารที่เหลือกลับไปเถอะ”

(ข้าจะได้กินเป็นมื้อดึกด้วย...)

อวี้ซูจะไม่เข้าใจความคิดของนางได้อย่างไร ทันใดนั้นสั่งให้คนไปทำโต๊ะจีนเป็ดอีกหนึ่งชุด เพื่อห่อกลับไปที่บ้าน

“จุยเฟิงกินเค็มมากไม่ได้ รบกวนที่ร้านนำไปตุ๋นก็พอ” อวี้ซูเป็นคนละเอียดรอบคอบ

“ใส่ต้นหอมด้วย...หอม...” ลู่เจาเจาเอ่ยจริงจัง

เมื่อพูดจบแล้วเห็นทุกคนหันมอง เจ้าตัวเล็กจึงตอบอย่างขึงขัง

“จุยเฟิงชอบกิน”

บนหัวแม่เล้ามีดอกไม้ประดับอยู่ ซ้ำมองโจวซูเหยาด้วยน้ำตาคลอเบ้า

ภายในศาลาซู่อวิ๋นล้วนเป็นโสเภณีชาย

โจวซูเหยาเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ แต่นางใจไม่กล้าพอ ได้แค่มองและชื่นชมเท่านั้น ไม่กล้าลงมือทำอย่างอื่น