หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 534

ขณะนี้พวกเขาสบตากัน พร้อมน้ำตาคลอเบ้าทั้งสองคน

ทั้งสองคนยังไม่ทันได้พูดสิ่งใด ตรงหน้าประตูมีลูกค้าเดินเข้ามาในร้าน

“เอ่อ? ที่นี่เปิดเป็นภัตตาคารตั้งแต่เมื่อใดเนี่ย?” มีคนยืนอยู่หน้าประตูแล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย

“เปลี่ยนร้านแล้วหรือ? แต่เมื่อก่อนข้าจำได้ว่า...”

ลู่เจาเจาวิ่งไปหน้าประตูด้วยขาที่สั้นป้อมแล้วทักทายลูกค้า

“รีบเข้ามาชิมดูสิ โต๊ะจีนเป็ดร้านนี้อร่อยมากเลยนะ”

“พูดจริง ไม่โกหก...”

หน้าตาของลู่เจาเจางดงามมาก เวลาเดินอยู่บนถนนมักจะมีคนเหลียวหลังมอง

ขณะนี้ เมื่อเห็นนางเชิญชวนอย่างกระตือรือร้น จึงมีคนเดินเข้าร้านไม่น้อย

“แม่เล้า...เอ๊ย เถ้าแก่ เอาโต๊ะจีนเป็ดหนึ่งชุด”

“เถ้าแก่ ขอสั่งอาหารตามแม่นางน้อยคนนี้หนึ่งโต๊ะ”

ดูเหมือนลู่เจาเจาจะช่วยเรียกทรัพย์ เจ้าตัวเล็กแค่วนเวียนอยู่หน้าประตูไม่นาน ภายในร้านมีลูกค้าเข้ามาไม่น้อย

แม่เล้าถึงกับตะลึงงัน

ผู้คนไปมาควักไขว่ไม่ขาดสาย

“เถ้าแก่ ยืนบื้ออยู่ทำไม? รีบไปยกอาหารมาสิ”

“เด็กรับใช้ในร้านของเจ้าหน้าตาดีมากเลยนะ...”

“ดูแล้วสบายตาไม่น้อย...”

ลูกค้ายังประเมินเด็กรับใช้ในร้านอย่างจริงจัง

เหล่านายโลมทั้งหลายถึงกับตะลึง

“ได้ได้ มาแล้ว มาแล้ว...” แม่เล้าเอาดอกไม้บนหัวออก จากนั้นเข้าไปรับรายการอาหารของลูกค้า

“ภัตตาคารของพวกเจ้าสภาพแวดล้อมดีมาก เพิ่งเคยเห็นร้านอาหารที่งดงามขนาดนี้...” เหล่าลูกค้าหันซ้ายแลขวา

“ให้ตายสิ นี่มันอะไรกัน ข้าโดนหลอกหรือ! ข้างนอกล้วนแต่บอกว่าศาลาซู่อวิ๋นเป็นแหล่งอโคจร แบบนี้จะอโคจรได้อย่างไร?”

“นี่มันภัตตาคารชัดๆ!”

แม่เล้าเหงื่อแตกพลั่ก

“เถ้าแก่ ในร้านยังมีที่นั่งหรือไม่?” ลูกค้าที่ยืนตรงประตูชะเง้อมองด้านใน