หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 535

“ก่อนนี้ลำบากเจ้าต้องมาอุดหนุนพวกเด็กๆทุกวัน แต่กลับไม่เคยลงมือกับพวกเขาเลย”

“เจ้าช่างเป็นคนดีเสียจริง”

“ซูเหยาเอ๊ย เปิดภัตตาคารทำเงินได้มากกว่าเปิดศาลาซู่อวิ๋นเสียอีก!” แม่เล้าดีใจจนแทบกระโดดโลดเต้น

“ตอนที่เปิดศาลาซู่อวิ๋น เดิมทีมีแต่คนเหน็บแนมว่าเป็นร้านขายเป็ด ข้าเองก็ไม่เคยน้อยหน้าใคร จึงได้ไปจ้างพ่อครัวที่ถนัดการทำอาหารจากเป็ดไว้หลายคน นึกไม่ถึงว่า กลับกลายเป็นเรื่องดีขนาดนี้”

ภายในร้านเงียบสงบ เหล่าชายหนุ่มก็งดงาม โต๊ะจีนเป็ดก็เลิศรส

ทำให้ดึงแขกได้ไม่น้อย

“คนเราเนี่ยนะ ใครบ้างไม่อยากอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี อย่าเห็นว่าพวกเขาแต่งตัวด้วยชุดหรูหราสวยงาม พอออกไปข้างนอกกลับถูกทุกคนถ่มน้ำลายใส่”

“ไม่ใช่ อย่าว่าแต่ออกไปข้างนอกเลย”

“คนที่เดินเข้ามาที่นี่ จะมีสักกี่คนที่เห็นพวกเขาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง พวกเขาคือของประดับตกแต่ง เป็นสัตว์เลี้ยงที่สร้างความสำราญ แม้ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจกลับร้องไห้”

“ข้าเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่อย่างไรก็หาเงินได้เหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นเลือกที่มีศักดิ์ศรีไม่ดีกว่าหรือ?”

แม่เล้าตบมือโจวซูเหยาเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เปิดศาลาซู่อวิ๋น ในหนึ่งเดือนต้องมีคนมาพังที่นี่หลายครั้ง

แต่หากเปิดเป็นร้านโต๊ะจีนเป็ดอย่างเปิดเผย กลับทำให้ได้เงินมาอย่างขาวสะอาด

แม่เล้าเปิดสมุดบัญชีดู หน้าตาเบิกบาน

“กิจการดีจริงๆ...ทำเงินได้มากกว่าตอนข้าเป็นแม่เล้าเสียอีก...” ในยามปกติมักจะมีลูกค้าบอกว่าอาหารที่นี่อร่อย แต่ไม่คิดว่าจะอร่อยถึงเพียงนี้

องค์หญิงเจาหยางช่างเป็นคนดีเหลือเกิน

ลู่เจาเจาที่ยืนอยู่ข้างนอกชะงักไปเล็กน้อย

“เอ๊ะ...”

แสงสีทองมากมายพุ่งมาหานาง ทำให้อุ่นซ่านไปทั้งตัว ไม่บอกก็รู้ว่าสบายขนาดไหน

“แสงทองแห่งบุญ...”

“แค่มากินข้าว ก็กินจนมีแสงทองแห่งบุญเชียวหรือ?” ลู่เจาเจาเบิกตาโต

เจ้าตัวเล็กไม่รู้เลยว่า นางได้เปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของคนไปมากมาย

ชาติก่อน เพราะนายโลมตัวเด่นของศาลาซู่อวิ๋นมีรูปโฉมงดงาม จึงนำภัยมาถึงตัว ทำให้ทั้งศาลาซู่อวิ๋นถูกไฟเผาวอดจนไม่เหลือสิ่งใดเลย