หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 545

“นางเป็นอดีตคู่หมั้นของเจ้า ถ้าเจ้าอยากช่วยนาง ข้าก็ไม่คัดค้านอะไร”

“แต่เพราะความเห็นแก่ตัวของนางนาง หลังจากที่ถูกช่วยแล้วกลับไม่ยอมร้องขอความช่วยเหลือ ทำให้เจ้าจมน้ำอยู่นาน ข้าเองก็เคยโทษอยู่ในใจ…” จะไม่โทษได้อย่างไร?

“แต่หลังจากคิดแล้ว นางก็เป็นแค่แม่นางน้อยคนหนึ่ง ไม่รู้ความและไม่กล้าหาญ อย่างมากก็แค่ตกใจจนสติหลุด...”

“แต่ข้านึกไม่ถึงเลย…ว่านางจะกลายเป็นแบบนี้” ดวงตาของสวี่ซื่อแดงเล็กน้อย

“ทั้งๆ เป็นบุญคุณของการช่วยชีวิต เหตุใดถึงได้กลายเป็นความเกลียดชัง?”

“เพราะว่านางไม่สามารถตอบแทนความเมตตาได้...” ลู่เจาเจาตอบขณะถักเปียให้จุยเฟิง

[อีกอย่างจะนับว่านางไม่กล้าได้อย่างไร? นั่นมันเห็นแก่ตัว...]

[คนที่ไม่เคยเจอกัน เจอคนตกน้ำก็ยังร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ]

[ส่วนพี่ใหญ่ เพื่อช่วยนางที่ตกน้ำ นางกลัวว่าต้องรับผิดชอบ จึงหนีไปเพื่อหลบการรับผิดชอบ นางเห็นแก่ตัว!]

ลู่เจาเจาบ่นในใจอย่างไม่สภาพ

สวี่ซื่อเช็ดน้ำตา “เยี่ยนซูชะลองานแต่งมานานมาก ตอนนี้อายุก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก็ต้องคอยดูแลกันไป”

“พวกเราไม่มีวาสนากับแม่นางเจียง” สวี่ซื่อพูดเสียงต่ำ

“ท่านแม่ นั่นเป็นเพราะนางไม่มีโชตต่างหาก”

“ใช่ๆๆ เจาเจาพูดถึกแล้ว นางโชคไม่ดีเอง…” สวี่ซื่อหลั่งน้ำตาแล้วยิ้ม

หลายปีที่ผ่านมาเป็นฝันร้ายของนางจริงๆ

นางฝันร้ายทุกคืน ฝันเห็นเยี่ยนซูกำลังจมน้ำ

นางตื่นขึ้นมาจากความฝันแล้วร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน นางเดินย่องไปที่ห้องลูกชาย ก็รู้สึกโล่งใจเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจของเขา

นางกลัวมากว่าลูกชายคนโตของนางจะทนแรงกดดันไม่ไหวแล้วฆ่าตัวตาย

หลายปีที่ผ่านมา นางตกอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมาก

โชคดีที่มีเจาเจาอยู่ด้วย

“หลังจากเทศกาลเจาหยาง คะแนนของพี่ใหญ่ก็จะออกแล้ว…” ลู่เจาเจาตั้งตารอ

รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของลู่เยี่ยนซู

“เอาล่ะ พวกเจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้แม่ต้องเตรียมของสำหรับเทศกาลเจาหยาง” สวี่ซื่อยิ้ม