หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 549

“เจ้าเด็กนั่นยังไม่ยอมแพ้หรือ”

“เทพธิดาเป็นเพียงตำนาน รูปปั้นของนางอยู่ในสภาพทรุดโทรม พร้อมพังทลายได้ทุกเมื่อ เจ้าเห็นแล้วจะรู้เอง…” หลี่ซือฉีส่ายหน้า

องค์ชายสี่อาศัยอยู่ในวัดฮู่กั๋วมาหลายปี อ่านหนังสือมาไม่น้อย

เขาหยุดชั่วคราวก่อนจะกล่าวว่า “ท่านพี่ ห้ามเสียมารยาทกับเทพธิดา” ศีรษะของเขาเริ่มมีเส้นผมดำงอกขึ้นมาบางๆ ทว่ายังคงรักษาท่าทางสุภาพของสามเณรเอาไว้เช่นเดิม

“เทพธิดามีอยู่จริง”

“เรื่องราวของนางก็มีจริงเช่นกัน...”

“นางสมควรแก่การบูชาของผู้คน”

“รูปปั้นของนางเต็มไปด้วยฝุ่นคลุ้ง เพราะสูญเสียจิตวิญญาณเพื่อช่วยเหลือผู้คน รูปปั้นไม่อาจปิดซ่อนความจริงได้ วันหนึ่งหากนางหวนคืนกลับมา รูปปั้นของนางจะเปิดตาและมองลงไปยังสรรพชีวิตทั้งปวง”

องค์ชายสี่ประสานมือด้วยความศรัทธา

“ข้าว่าเจ้าน่ะบวชเป็นสามเณรจนเสียสติไปแล้วแน่ๆ …” หลี่ซือฉีลอบพึมพำ

“หากรูปปั้นลืมตาได้จริงๆ ข้าจะยอมกินมูลเลยก็ได้!”

รูปปั้นลืมตา?คิดว่ากำลังหลอกใครอยู่งั้นหรือ!

ลู่เจาเจาที่เกาะอยู่บนหลังของพี่ใหญ่ เงยหน้ามองออกไปในระยะไกล

ผ่านฝูงชนและป่าสูงอันแน่นหนาเห็นรูปปั้นหินที่ตั้งอยู่บนยอดเขา

รูปปั้นหินนั้นถูกคลุมด้วยผ้าสีแดง และมองเห็นได้เพียงสีแดงสดเท่านั้น

ระหว่างมีผู้คนกำลังจุดธูปหอม เผากระดาษเงินและมีดอกไม้สด

“ได้ยินมาว่าเทพธิดาชอบดอกไม้ พิธีเซ่นไหว้ทุกปีฝ่าบาทจะทรงแจกจ่ายดอกไม้ให้กับผู้แสวงบุญทุกคนสามารถรับดอกไม้เหล่านั้นโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใด” ลู่หยวนเซียวพูดอย่างจริงจัง

ในขณะที่ลู่เจาเจายกขวดนมขึ้นดื่มอีกสองคำ

[ดอกไม้? ข้าชอบดอกไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน]