หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 551

รัชทายาทกุมมือเล็กของนางไว้แน่น “ข้าอยู่นี่ ข้าอยู่นี่...” เขาพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา

ทว่าเจาเจาที่สติกำลังเลือนรางเต็มทีกลับไม่ได้ยิน

“เจาเจาเจ็บ…” เด็กน้อยมองอีกฝ่ายทั้งน้ำตา

ความเจ็บปวดนี้ไม่เคยไปจากนางเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา

หลังจากกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง นางเกือบลืมความเจ็บปวดลวงตานี้ไปแล้วด้วยซ้ำ

“เจาเจาเจ็บตา เจาเจาเจ็บที่หัวใจ เจาเจาเจ็บไปหมดแล้ว...”

นางปวดร้าวไปทั้งตัวราวกับถูกบดขยี้เป็นเสี่ยงๆ

“เจาเจา ถึงเวลาเจ้าต้องเอาธูปพันปีคืนกลับมาแล้ว มันจะบรรเทาความเจ็บปวดของเจ้าได้” รัชทายาทอุ้มนางเอาไว้ พร้อมกับแตะปลายนิ้วของนางเบาๆ หยดเลือดสีทองก็ไหลรินออกมาทันที

“นั่นกลิ่นอะไรน่ะ? เหตุใดจึงหอมเหลือเกิน...”

“กลิ่นหอมราวต้นไม้ใบหญ้า สูดหายใจแล้วทั้งสดชื่น ผ่อนคลาย...”

“อืม กลิ่นหอมมากจริงๆ …” ผู้คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นต่างพากันสูดดมและพึมพำเบาๆ

เลือดของนางทุกหยดล้วนแต่เป็นบุญกุศล

แฝงไปด้วยพลังและความหวังอันแข็งแกร่ง

รัชทายาทสะบัดมือเล็กน้อย ทำให้เลือดตกลงบนรูปปั้นโดยตรง

ทุกคนกำลังคุกเข่าอยู่ใต้รูปปั้นหินที่เต็มไปด้วยฝุ่น และรอยแตกร้าวราวกับพร้อมพังทลายลงได้ทุกเมื่อ...

พื้นดินพลันสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เศษเล็กเศษน้อยจำนวนนับไม่ถ้วนจึงร่วงหล่นลงมาจากรูปปั้นหินนั้น...

ร่วงหล่นลงพื้นราวกับสายน้ำเชี่ยวกราก

ผู้คนต่างลุกขึ้นยืนด้วยความกลัว “เกิดอะไรขึ้น แผ่นดินไหวหรือ”

“โอ้พระเจ้า พวกเจ้ารีบดูรูปปั้นเร็วเข้า!” มีคนเงยหน้าขึ้นมองรูปปั้นพลางพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

“ดูสิ ดูรูปปั้นนั่น!” จู่ๆ ผู้คนก็กรีดร้องและมองไปที่รูปปั้น

“รูปปั้นเรืองแสง!”

“ไม่นะ! ไม่!”

“รูปปั้น...”