หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 552

ภาพมากมายนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นตรงหน้า ยามยืนอยู่บนท้องนภา ในมือถืออาวุธเทพท่ามกลางสงครามสวรรค์...

และต้องเผชิญกับหายนะแห่งสวรรค์ สตรีในชุดคลุมสีเขียวลอยอยู่กลางอากาศ นางหลับตาลงเล็กน้อย มีเลือดไหลออกมาจากหางตา ไม่สามารถมองเห็นหรือได้ยินอะไรสักอย่าง

นางค่อยๆ กลายเป็นแสงดาวและกระจายออกไปต่อหน้าต่อตาพวกเขา

ก่อนที่เขาจะกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

“คุณชาย!” เด็กรับใช้ตะโกนสุดเสียง

หลี่ซือฉีกำหมัดแน่น และมองเห็นตัวเองเดินไปมาด้วยความสิ้นหวัง

ราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่าง

เจ็บตา เจ็บตาเหลือเกิน ความเจ็บปวดลุกไหม้ราวกับถูกควักลูกตาออกไป

หลี่ซือฉีมองไปยังรูปปั้นด้วยความยากลำบาก

“ทำไมถึง...ดูคุ้นเคยเหลือเกิน…” ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ความคุ้นเคยนั้นดูเหมือนจะฝังลึกอยู่ในจิตวิญญาณ

ยังไม่ทันจะได้ขยับเข้ามองใกล้ๆ ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาก็มืดดับลงทันที

เด็กรับใช้เห็นดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีเทาจึงตกใจไม่น้อย

เขารีบปิดกั้นไม่ให้คนนอกมองเห็นความแปลกประหลาดนั้น

“คุณชายใหญ่ ท่านมองไม่เห็นแล้วหรือขอรับ” เด็กรับใช้ตกใจจนเหงื่อออกไม่หยุด โดยอยากจะเข้าไปช่วยประคอง แต่หลี่ซือฉีกลับปฏิเสธ

หลี่ซือฉีมีโรคประจำตัวซ่อนอยู่ตั้งแต่วัยเยาว์

แต่วันฮู่กั๋วเก็บความลับนั้นไว้อย่างดีและไม่เคยเปิดเผยออกไปแม้แต่น้อย

ทุกอย่างเป็นปกติในตอนกลางวัน แต่ในเวลากลางคืนตาของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีเทา การมองเห็นเป็นสีดำสนิท เท่ากับว่ามองไม่เห็นอะไรเลย

หลี่ซือฉีเม้มริมฝีปากแน่น พร้อมกับหลับตาลงเล็กน้อยเพื่อป้องกันไม่ให้คนนอกมองเห็นสิ่งแปลกๆ นั้น

“มาประคองข้าหน่อย” เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่

“มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรขอรับ ปกติยามกลางวันต้องมองเห็นได้ชัดเจนสิ! แล้วบ่าวจะอธิบายเรื่องนี้ให้นายท่านฟังได้อย่างไร...” เด็กรับใช้แทบร้องไห้ออกมา

หลี่ซือฉีรู้สึกว่าจิตใจของเขายุ่งเหยิงไปหมด ก่อนจะส่ายหน้าสะบัดมันออก