หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 555

เทพที่แท้จริง ตัวจริงเสียงจริง!

เทพเจ้าที่พวกเขาบูชาคำนับ

ณ เป่ยเจา

รัชทายาทนำกลิ่นควันธูปหลอมรวมเข้าไปในร่างของลู่เจาเจาทีละน้อย

เด็กน้อยรู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งตัว ทำให้ความเจ็บปวดลวงตาที่แฝงอยู่พลันหายไป

นางรู้สึกสบายตัวขึ้นมาจนผล็อยหลับไป

เมื่อลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง เด็กน้อยก็ขยี้ตาพร้อมบิดตัวไปมาหลายครั้ง

อวี้ซูจึงจับตัวนางขึ้นมาให้นั่งดีๆ

“ทำไมข้าถึงกลับมาอยู่ที่บ้านล่ะ ข้าไม่ได้อยู่ที่เทศกาลฉงหยางหรอกหรือ” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างสับสน

ดวงตาของอวี้ซูทั้งบวมและแดงก่ำ “ท่านยังจะพูดเช่นนี้อีก ท่านน่ะทำให้บ่าวกลัวแทบแย่ รัชทายาทเป็นคนพาท่านกลับมาและเฝ้าดูตลอดทั้งคืน เขาเพิ่งกลับไปเมื่อครู่นี้เอง”

“ที่บ้านไม่ได้อนุญาตให้เรียกหมออีก บ่าวกังวลแทบแย่”

“ว่าแต่คุณหนูรู้สึกไม่สบายตรงไหนอีกหรือไม่” อวี้ซูถามอย่างกังวล

ลู่เจาเจาตบตัวเองอย่างสงสัย

เมื่อวานข้าเจ็บตา เจ็บหัวใจและเจ็บทุกอย่างในร่างกาย

และตอนนี้...

“ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บตรงไหนเลย”

[เมื่อวานข้าเจ็บปวดราวกับถูกควักดวงตาฉีกหัวใจ]

ลู่เจาเจาตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว นางสามารถอดทนได้ในชาติที่แล้ว แต่ชาตินี้อาจเพราะเกิดเป็นมนุษย์ ทำให้อดทนต่อความเจ็บปวดไม่ได้มากนัก

น่าเสียดายเหลือเกิน

ลู่เจาเจาบีบแขนขาเล็กๆ ของตนเอง รู้สึกถึงกลิ่นธูปมากมายออกมาจากร่างกาย

กลิ่นธูปช่วยขจัดความเจ็บปวดลวงตาที่แฝงอยู่ภายใน

ลู่เจาเจาพลันกระโดดขึ้นอย่างมีความสุข “ว้าว มีความสุข มีความสุขจังเลย...”

“พี่อวี้ซู เจาเจามีความสุขมาก…”