หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 556

ลู่เยี่ยนซูจูงมือเจาเจาไปที่โต๊ะ

“เป็นความผิดของข้าเองที่ทำให้เจาเจาต้องรอนาน” เขาลูบหัวเล็กๆ ของลู่เจาเจาอย่างอ่อนโยน

“ท่านแม่ น้องทั้งสาม” คิ้วของลู่เยี่ยนซูเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“วันแรกของเดือนสามในการสอบเตี้ยนซื่อ เยี่ยนซูได้เรียนรู้กฎบางข้อจากบ้านของท่านตามาบ้างแล้ว เพื่อไม่ให้ละเมิดข้อห้ามของฝ่าบาท” ลู่เยี่ยนซูเป็นอัมพาตมานานหลายปี ในขณะที่ลู่หย่วนเจ๋อไม่เคยเอาใจใส่เช่นกัน

ราชครู่สวี่กลัวอย่างยิ่งว่าเขาจะละเมิดข้อห้าม โดยไม่มีใครสอน ดังนั้นจึงเชิญเขาเพื่อให้คำแนะนำบางส่วน

“ไม่ต้องรีบร้อน” สวี่สืออวิ๋นพูดด้วยรอยยิ้มในดวงตา

ลู่เจาเจานั่งบนเก้าอี้อย่างว่าง่าย พลางแกว่งขาสั้นไปมา

“ละเมิดข้อห้าม? ข้อห้ามอะไรงั้นหรือ”

“ท่านพ่อฮ่องเต้เป็นคนอารมณ์ดี เจาเจาไม่เคยเห็นเขาอารมณ์เสียเลยด้วยซ้ำ…” ลู่เจาเจาจ้องตรงไปที่นกพิราบย่างบนโต๊ะ

สวี่สืออวิ๋นเหลือบมองนางอย่างแผ่วเบา

“เป็นไปได้ไหมที่เขาจะอารมณ์ดีต่อหน้าเจ้าเท่านั้น”

ลู่เจาเจาแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“ข้าเคยทาสีเล็บ ถักเปียให้เขาด้วยซ้ำยังไม่โกรธเลย ข้ายังเคยใช้ตราประทับหยกทุบเปลือกถั่วอีกด้วย...”

ลู่หยวนเซียวกระซิบ “ชื่อของเจ้าคงไม่ได้ปรากฏอยู่ในบัญชีการเกิดการตายของเจ้าแห่งนรกแล้วหรอกนะ”

“ชื่อของข้าไม่มีอยู่ในบัญชีการเกิดการตายนั่นหรอกนะ” ลู่เจาเจาเงยหน้าตอบ

ทุกคนจึงพากันหัวเราะยกใหญ่

“พรุ่งนี้ต้องเข้าร่วมการสอบเตี้ยนซื่อ ดังนั้นคืนนี้อย่ากินดื่มกันมาก จะได้ไม่เสียมารยาทต่อหน้าพระที่นั่งเข้าใจหรือไม่” สวี่สืออวิ๋นเตรียมอาหารมื้อเบาสำหรับวันนี้ ให้ง่ายต่อการรับประทาน

ลู่เจาเจาไม่เข้าใจความหมายว่าเสียมารยาทต่อหน้าพระที่นั่งคืออะไร

เพราะการฉี่รดในอ้อมแขนฮ่องเต้ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับนาง

“เจ้าไม่ต้องกดดันมากนะ ไม่ต้องได้อันดับหนึ่ง ข้าก็ภูมิใจในตัวของเจ้ามากแล้ว” สวี่สืออวิ๋นพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “ขอเพียงเจ้าดูแลสุขภาพร่างกายให้แข็งแรง แม่ก็ดีใจมากแล้ว”

เจาเจาได้แต่คิดในใจ ชีวิตลูกของนางช่างน่าสังเวช มีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น