หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 56

“ฮูหยินท่านนี้คงไม่ได้โกรธหรอกใช่ไหม”

กล่าวจบสวี่ซื่อก็รีบไปหลบที่ด้านข้าง

เมื่อได้ฟังทุกคนที่อยู่รอบเผยเจียวเจียวก็หายไปหมด

ทุกคนมีสีหน้าลำบากใจ

“เจ้า！” เผยเจียวเจียวหายใจติดขัด นางมองทุกคนอย่างเหม่อลอย ดวงตาของนางเป็นสีแดงขึ้นในทันที แต่คำพูดประโยคนี้ของสวี่ซื่อนั้นเป็นเหตุเป็นผล นางไม่สามารถต่อต้านได้อีกแล้ว

แม้แต่เจ้าของร้านยังมองนางอย่างมีนัยยะ

“ฮูหยินท่านนี้ ขออภัยด้วย แต่ขอให้ท่านมาอีกในครั้งหน้า ต้องขออภัยด้วย...วันนี้ที่ร้านไม่ค่อยสะดวกนัก” เจ้าของร้านรู้สึกเย็นสันหลังวาบ

ใกล้จะถึงกลางเดือนเจ็ดแล้ว ประตูผีจะเปิด ร้านทุกร้านในเมืองล้วนปิดเป็นเวลาสามวัน

เขาไม่กล้ายุ่งกับสิ่งชั่วร้ายอะไรหรอก

แค่พลิกลูกประคำพระอัฐิผีก็รู้แล้วว่านางกำลังทำอะไร

ดวงตาของเผยเจียวเจียงแดงเรื่อพร้อมกับขบกรามแน่น นางจ้องเขม็งไปที่สวี่ซื่อ

“ฮูหยินกลับกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ” หญิงรับใช้ที่อยู่ด้านหลังดึงแขนเสื้อของเผยเจียวเจียว ถึงแม้ว่าท่านโหวจะให้ความรักกับนางอย่างเพียงพอ แต่เขาไม่มีทางยอมให้นางก่อเรื่องเป็นแน่

เขารักหน้าตาของเขายิ่งกว่าอะไร

มิเช่นนั้นคงไม่เลี้ยงนางมาสิบเจ็ดปีโดยที่ไม่ยอมรับกลับมาที่จวน

เผยเจียวเจียวหมุนตัวเตรียมจะเดินจากไป แต่สวี่ซื่อกลับยกมือขึ้นอย่างช้าๆ

“ฮูหยินท่านนี้โปรดรอก่อน” สวี่ซื่อมองไปที่นางอย่างมีนัยยะ

“เจ้ายังคิดจะทำอะไรอีกหรือ” น้ำเสียงของเผยเจียวเจียวเจือไปด้วยความไม่พอใจ นางมองไปที่สวี่ซื่ออย่างขุ่นเคือง

สวี่ซื่อส่ายหน้า “เอ่ยเช่นนี้เป็นการกล่าวเกินไปหน่อย แต่เรื่องนี้เกี่ยวของกับชื่อเสียงและศักดิ์ศรีของฮูหยิน จึงจำเป็นต้องรั้งท่านเอาไว้”

“ปิ่นปักผมที่อยู่บนผมของท่านได้มาจากที่ไหนหรือ” นางชี้ไปยังปิ่นแกะสลักบนผมของเผยเจียวเจียว

นางแทบจะสะกดกลั้นน้ำเสียงให้อ่อนโยนต่อไปไม่อยู่

“ปิ่นเล่มนี้เป็นของที่สามีข้ามอบให้ เจ้ามีหลักฐานอะไรมายืนยันว่ามันเป็นของเจ้า เจ้าจะมากล่าวลอยๆ เช่นนี้ได้อย่างไร” เผยเจียวเจียวพูดพร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมาจนทำให้คนไม่น้อยรู้สึกสงสาร

นางมีรูปร่างอ้อนแอ้น เพียงแค่นางมีน้ำตาก็ทำให้ผู้คนรู้สึกหวั่นไหว

ความงามของสวี่ซื่อเป็นความงามที่หาได้ทั่วไป

เติงจือไม่กล้าจากไปไหน นางจึงส่งคนให้แอบไปแจ้งความ

“หลักฐานล่ะ? ปิ่นเล่มนี้เป็นปิ่นที่ข้าออกแบบเมื่ออายุสิบห้าปี และได้สั่งให้คนทำด้วยตัวเอง บนโลกใบนี้ไม่มีทางมีปิ่นเล่มนี้เป็นชิ้นที่สองแน่！”

“กระดาษที่ออกแบบยังอยู่ในจวนของข้า เจ้าอยากดูหลักฐานไหมล่ะ”

“หรือว่าเจ้าจะไม่เคยมองมันอย่างละเอียดมาก่อนกัน” ความแค้นผุดขึ้นมาในใจของนาง ในตอนอายุสิบห้าเป็นครั้งแรกที่นางตกหลุมรัก เหมือนกับแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ แผดเผาความจริงใจของนาง

“นี่คือของแทนใจของข้ากับท่านโหว ด้านในของปิ่นทองได้สลักนามของข้ากับท่านโหวเอาไว้ ให้รักกันมั่น” ช่างน่าขันเสียจริง