หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 567

ลู่เจาเจาพึมพำด้วยความรังเกียจ “ท่านคิดว่าตนเองเป็นพ่อแบบไหนกัน”

“มีคนอยากเป็นพ่อข้ามากมาย ขาดท่านไปก็ไม่เป็นไร”

ลู่หย่วนเจ๋อพยายามระงับความโกรธ “เจาเจา เจ้ายังเด็กจึงยังไม่เข้าใจ พ่อเลี้ยงจะเทียบกับบิดาผู้ให้กำเนิดได้อย่างไร บิดาผู้ให้กำเนิดน่ะต่อให้หักกระดูกแตกเส้นเอ็นขาด อย่างไรก็เป็นครอบครัวเดียวกัน!”

“เช่นนั้นบดขยี้ให้เป็นเถ้ากระดูกเลยแล้วกัน” ลู่เจาเจาพูดอย่างจริงจัง

“ไม่ให้เหลือสิ่งใดอีกเลย”

“เจ้าบุตรสาวทรพี! เด็กเนรคุณ เจ้าไม่กลัวทัณฑ์สายฟ้าบ้างเลยหรือ” ลู่หย่วนเจ๋อโกรธมาก เขาชี้ไปที่เจาเจาพร้อมกับสาปแช่งเสียงดัง

หรงเช่อยืนขวางเจาเจาที่อยู่ข้างหลังทันที “ใต้เท้าลู่ นางไม่ได้ถูกจารึกในแผนภูมิลำดับวงศ์ตระกูลด้วยซ้ำ จะเรียกนางว่าบุตรสาวเนรคุรได้อย่างไร!”

“คนที่ต้องกลัวทัณฑ์สายฟ้าคือท่านไม่ใช่หรือ ตอนที่ท่านกับเผยเจียวเจียวชิงตัวคนไป ถูกสายฟ้าฟาดจนผมขาดรุ่งเริ่ง กระทั่งเห็นบั้นท้ายที่โผล่ออกมาด้วยซ้ำ”

“ออกไปได้แล้ว!”

“อย่ามาทำตัวเกะกะขวางตาแถวนี้”

ลู่หย่วนเจ๋อทั้งโกรธและอับอาย จึงพับแขนเสื้อขึ้นแล้วจากไป

ในทางกลับกัน สวี่สืออวิ๋นกำลังพาลูกๆ ไปยังห้องรับรองแขกเพื่อเฉลิมฉลองที่ลู่เยี่ยนซูสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนาม

ทั้งสองครอบครัวมีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ลู่หย่วนเจ๋อกลับบ้านด้วยความโกรธ เผยเจียวเจียวที่นั่งอยู่หน้าห้องโถงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านไปหาสวี่สืออวิ๋นมาอีกแล้วหรือ”

“สวี่สืออวิ๋น สวี่สืออวิ๋น อะไรก็สวี่สืออวิ๋น! ท่านจะให้ข้าเอาไหนไปไว้ที่ไหน ข้าเป็นภรรยาหลวงของท่านนะ!”

“ลู่หย่วนเจ๋อ ท่านจะให้ข้ากับลูกเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ท่านหย่าร้างกับนางไปแล้ว นี่เท่ากับตบหน้าข้าชัดๆ!” เผยเจียวเจียวร้องไห้จนดวงตาแดงก่ำ

คนทั้งเมืองหลวงคงหัวเราะเยาะนาง

“หน้าหรือ อยากได้หน้าอะไรอีก!”

“เมื่อก่อนเจ้าเป็นอนุของข้า ยังไร้ยางอายโดยไม่เกรงกลัวสิ่งใด หากเจ้าสอนบุตรของตัวเองให้ดีไม่ได้ แล้วข้าจะแต่งงานกับเจ้าไปทำไม”

ลู่จิ่งเหยาแอบสาปแช่ง ไอ้คนไร้ประโยชน์