หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 568

ลู่จิ่งเหยาถอนหายใจ “เจาเจาเป็นอุปสรรคต่อท่านพ่อ การที่ฝ่าบาทรับนางเป็นบุตรบุญธรรม นางจะไม่เป็นอุปสรรคต่อเป่ยเจาหรอกหรือ”

ลู่เหย่วนเจ๋อพลันเลิกคิ้วขึ้นทันที

“พรุ่งนี้วันที่สามเดือนสามจะมีงานชุมนุมธรรมะ เจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋วกลับมามาบรรยายธรรมที่เป่ยเจา ข้าจะพาเจ้าไปหา”

“ย้อนกลับไปตอนที่เจ้ายังอยู่ในท้องของมารดา เจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋วทำนายทายทักไว้ว่าชีวิตในอนาคตของเจ้าจะล้ำค่าเกินกว่าจะบรรยายได้ เขายังมอบสร้อยคอลูกประคำที่ไม่เคยอยู่ห่างกายให้กับเจ้าอีก จะเห็นได้ว่าเจ้ามีความสำคัญเพียงใด...”

ลู่หย่วนเจ๋อมองบุตรสาวอย่างมีความสุข “จิ่งเหยา มีเพียงเจ้าที่เป็นบุตรสาวแท้ๆ ของข้า”

“ลู่เจาเจานั่นเป็นเพียงบุตรสาวเนรคุณ!”

ลู่จิ่งเหยาโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ พร้อมกับมองด้วยความชื่นชม

“เจาเจาไม่รู้ความ ท่านต่างหากที่เป็นพ่อของนาง แต่นางกลับอกตัญญู จิ่งเหยาจะกตัญญูต่อท่าน ไม่ทำให้ท่านเสียใจอย่างแน่นอน…”

“อืมๆ ๆ จิ่งเหยาเด็กดี!”

อาการเศร้าโศกของลู่หย่วนเจ๋อจึงหายไป

ในตอนเย็นจึงทานอาหารกับลู่จิ่งเหยาด้วยอารมณ์ดี

วันที่สามเดือนสาม

เป็นงานชุมนุมธรรมะ

ลู่หย่วนเจ๋ออาบน้ำแต่งตัวแต่เช้าตรู่ วันนี้เป็นวันหยุดงานของเขาพอดีจึงไม่ต้องลางาน

เขาอุ้มลู่จิ่งเหยาและเดินเชิดหน้าออกไป

“วันดีๆ ของลู่เจาเจาจบลงเพียงเท่านี้แล้ว!”

วัตถุประสงค์ของงานชุมนุมธรรมะคือแลกเปลี่ยนธรรมะ ช่วยชีวิตสรรพสัตว์ทั้งหลาย

คนส่วนใหญ่ยุ่งอยู่กับการหาเงินเลี้ยงดูครอบครัว ไม่มีเวลาฟังคำสอน

ครอบครัวชนชั้นสูงต่างพาลูกๆ มาฟังคำสอนและสวดอ้อนวอนขอพร แม้แต่อ๋องจิ้งซีและชายาก็ยังนั่งอยู่บนฟูกด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋วเป็นพระภิกษุผู้มีชื่อเสียงร่วมสมัย และเป็นเจ้าอาวาสวัดหลวงซึ่งมีสถานะสูงส่ง

เพลานี้ลู่หย่วนเจ๋อกำลังถูกสามเณรหยุดไว้ที่ด้านล่างของเวที

พวกเจ้าจะไปรู้อะไร