หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 569

นางได้ยินเรื่องการหย่าร้างของจวนหย่งโหวมาเพียงคร่าวๆ เท่านั้น

ฮูหยินเจียงพลันขมวดคิ้วด้วยความหดหู่ใจ

“ข้าเคยได้ยินเหมี่ยนเหนียงพูดถึงอยู่บ้าง”

“ว่ากันว่ายามที่จิ่งเหยายังอยู่ในครรภ์ นางได้รับการตัดสินชะตาจากเจ้าอาวาสวัดฮู่กั๋ว ชะตาของนางสูงลิบลิ่วและล้ำค่าสุดแสนพรรณนา เพลานั้นยังมอบสร้อยคอลูกประคำให้กับนาง”

“ดูเหมือนเจ้าอาวาสจะให้ความสำคัญกับนางเป็นอย่างมาก”

พระชายาจิ้งซีเอามือปิดปากด้วยความประหลาดใจ

“ลู่หย่วนเจ๋อโชคดีเหลือเกิน”

ฮูหยินเจียงยิ้มมุมปาก ทว่าดวงตากลับมืดมนอย่างยิ่ง

ใครจะไปคิดว่าบุรุษที่นอนเป็นอัมพาต จะหายดีและสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามในชั่วพริบตาเช่นนี้!

ส่วนคนที่นางพยายามผลักดันเรื่องแต่งงานกลับสอบฮุ่ยซื่อไม่ผ่าน!

ทำให้ความสัมพันธ์กับบุรุษคลุมเครืออยู่อย่างนั้น!

เมื่อคิดถึงเจียงอวิ๋นเหมี่ยนที่ร้องห่มร้องไห้กลับมาบ้านและร้องขอหย่า นางก็รู้สึกเวียนศีรษะมากเหลือเกิน

บุรุษที่นอนเป็นอัมพาตจะสอบได้อันดับหนึ่งทั้งสามสนามได้อย่างไร!

ความล้มเหลวของลู่จิ่งไหวไม่ใช่เรื่องน่ากลัว

สิ่งที่น่ากลัวคือความสำเร็จของลู่เยี่ยนซู

เซี่ยอวี้โจวบุตรชายคนโตของอ๋องจิ้งซีกำลังนั่งอยู่บนฟูก เมื่อเห็นสายตามองมาของท่านแม่ เขาก็รีบหดตัวในทันที

“ท่านแม่ ดูนั่น นางคือจิ่งเหยา…”

“จิ่งเหยาทั้งฉลาดและน่ารัก ไม่เหมือนกับลู่เจาเจาเลยสักนิด ลู่เจาเจาน่ะเป็นคนป่าเถื่อน!” เซี่ยอวี้โจวรู้สึกหวาดกลัวเมื่อพูดถึงลู่เจาเจา

พระชายาจิ้งซีแอบชำเลืองมองท่านอ๋อง และจ้องไปที่บุตรชายของตน “หุบปาก ครั้งก่อนถูกตียังไม่พอใจหรือ”

“องค์หญิงเจาหยางใช่คนที่เจ้าจะเรียกชื่อของนางเฉยๆ ได้อย่างไร”