หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 575

“ผลกรรมของท่านก็คือข้า...” ลู่เจาเจาส่ายหัวเล็ก ๆ พลางพูดกับผู้เป็นพ่อ

ทุกเหตุย่อมมีผลของมัน ผลกรรมของท่านก็คือข้า...

นั่นไม่เรียกว่าชนะก็คือเจาเจา แพ้ก็คือเจาเจาหรอกหรือ

“เจาเจา เจาเจา…” ลู่หย่วนเจ๋อพึมพำชื่อของลู่เจาเจาโดยไม่รู้ตัว

ผิด ผิดทั้งหมด

ไม่แปลกเลย...

หลังจากเจาเจาไม่อยู่ จวนจงหย่งโหวจึงเริ่มเสื่อมถอย น่าขันที่เขากลับเห็นลู่จิ่งเหยาเป็นสมบัติล้ำค่า!

“เจาเจา พ่อผิดเอง มันเป็นความผิดของพ่อ เจาเจา เจ้ากลับบ้านกับพ่อได้หรือไม่” ลู่หย่วนเจ๋อคุกเข่าลงและมองลู่เจาเจาด้วยความอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

“หยุดเอาทองมาทาหน้าได้แล้ว! ท่านอยากจะดึงเจาเจาเข้าไปเกี่ยวเพราะอยากหาทางออกให้กับจิ่งเหยา แบบนี้ยังคู่ควรเป็นพ่ออีกหรือ”

“เจาเจาไม่มีชื่อในแผนภูมิลำดับวงศ์ตระกูล เช่นนี้ถือว่านางเกี่ยวข้องกับท่านอย่างไร”

“ใต้เท้าลู่ โปรดอย่าดึงนางไปข้องเกี่ยวเลย” ใบหน้าของสวี่สืออวิ๋นเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ลู่หย่วนเจ๋อ เจ้ามันทั้งโลภและโง่เขลา

ลู่หย่วนเจ๋อโกรธมากจนอาเจียนออกมาเป็นเลือด ที่ผ่านมาเขาไม่เคยแสดงความรักที่พ่อมีต่อลูกกับเจาเจาเลยแม้แต่น้อย จนถึงตอนนี้เขายังคงไม่รู้จะแสดงความรักอย่างไร

“ใต้เท้าลู่ ท่านเจ้าอาวาสมีเรื่องจะพูดกับองค์หญิงเจาหยางครู่หนึ่ง เชิญใต้เท้าลู่ทางนี้เถิด…” สามเณรน้อยทำท่าทางเชิญชวน

ลู่หย่วนเจ๋อรู้สึกลำบากใจ แต่เขาไม่อาจเข้าใกล้เจาเจาได้เลย

เขากัดฟันแน่นพร้อมกับอุ้มลู่จิ่งเหยาลงจากแท่นสูง

พระชายาจิ้งซีจึงถามด้วยรอยยิ้ม “อ้าว เหตุใดจึงลงมาเสียเล่า ใต้เท้าลู่ ท่านบอกว่าท่านมีวาสนาไม่ใช่หรือ”

“อ๊ะ ทำไมรีบเดินออกไปอย่างนั้น...” พระชายาจิ้งซีปิดปากแล้วหัวเราะเบา ๆ

ลู่หย่วนเจ๋อรู้สึกหงุดหงิดและโกรธ

ทว่าเขาต้องระงับความโกรธและโค้งคำนับก่อนจะจากไป

หลังจากที่ลู่หย่วนเจ๋อเดินออกไป เจ้าอาวาสยอมรับความผิดพลาดต่อหน้าลู่เจาเจาอย่างเคร่งขรึม “อาตมาผิดเองที่สร้างปัญหาให้กับองค์หญิงเช่นนี้”