หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 576

“ท่านอาจารย์ ท่านรู้สึกไม่สบายตาหรือ ตอนที่ท่านกำลังบรรยายธรรม ข้าเห็นท่านขยี้ตาหลายครั้ง” สามเณรน้อยถามด้วยความห่วงใย

เจ้าอาวาสตอบกลับอย่างลังเล “ดูเหมือนอาจารย์จะมองเห็นแสงสว่างน่ะ”

“ท่านอาจารย์ ท่านมองเห็นแล้วหรือ” สามเณรน้อยแทบกระโดดขึ้นด้วยความดีใจ

“อย่าเพิ่งใจร้อน บัดนี้ยังมองเห็นไม่ชัดเจนนัก…”

เจ้าอาวาสรู้สึกสงสัยในใจ

จู่ๆ ก็ตาบอดอย่างแปลกประหลาด และหายดีอย่างแปลกประหลาดเช่นกัน

เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงคำพูดของลู่เจาเจา

'ข้ายังด่าท่านว่าพระตาบอดอยู่เลย...'

'บางทีหลับขึ้นมาตื่นหนึ่งท่านอาจมองเห็นก็ได้...'

มือที่นับลูกประคำหยุดชะงักเล็กน้อย และความคิดแปลกประหลาดก็ปรากฏขึ้นในใจ

ข้าคงไม่ได้ตาบอดเพราะคำสาปแช่งนั่นหรอกนะ

เจ้าอาวาสนึกถึงแสงทองแห่งบุญจึงตัวแข็งทื่อ...

อาจเป็นเพราะคำสาปแช่งนั่นจริงๆ

“อามิตตาพุทธ” เจ้าอาวาสตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทำนายดวงชะตาอีกต่อไป

กว่าลู่เจาเจาจะตื่นขึ้นก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว

“พี่ใหญ่เล่า” ลู่เจาเจาขยี้ตาด้วยความงัวเงีย เมื่อคืนนางฝันร้ายจึงนอนไม่หลับ

“คุณชายใหญ่กับทั่นฮวาหลี่ถูกเพื่อนร่วมชั้นเชิญออกไปข้างนอกแล้ว”

“ส่วนฮูหยินกำลังจัดงานเลี้ยงให้กับท่านแม่ทัพหรง”

“แม่ทัพหรงช่วยเหลือตระกูลลู่มามาก ฮูหยินจึงเตรียมโต๊ะอาหารไว้ขอบคุณเขาเป็นพิเศษ”

“เชิญท่านลุงใหญ่มาด้วยนะ ตอนนี้กำลังดื่มสุราในห้องโถงใหญ่”

ทุกคนในบ้านรู้ดีว่าแม่ทัพหรงชื่นชอบฮูหยินมาก

ทว่าฮูหยินไม่เคยตอบรับความรักนั้น แม่ทัพหรงเองก็ไม่กล้าขอแต่งงานเพราะกลัวจะทำให้ตกใจ

“บ่าวช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดีหรือไม่เจ้าค่ะ” อวี้ซูถามด้วยรอยยิ้ม