หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 579

“เจ้าไง เจ้าคือบรรพบุรุษ ว่าแต่เจ้าได้ถามอวิ๋นเหนียงหรือไม่ว่าต้องพาพ่อแม่ไปสู่ขอด้วยหรือไม่” เจิ้นกั๋วกงถามอย่างกระตือรือร้น

“ท่านพ่อ รีบร้อนเหลือเกิน ข้ายังไม่ได้ขอนางแต่งงานเลย”

“อ้อ ไม่รีบๆ”

เจิ้นกั๋วกงพลันลุกจากเตียงทันที

“ท่านพ่อจะไปไหนหรือ”

“เก็บข้าวของน่ะสิ พอเจ้าแต่งงานไปไม่ได้ต้องเอาข้าวของติดตัวไปด้วยหรือ” คงจะดีหากนำกระดูกชราอย่างพวกเราทั้งสองไปด้วย

คืนนั้นเจิ้นกั๋วกงจึงเก็บข้าวของกันทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น

เจิ้นกั๋วกงเตรียมม้าและเข้าไปในพระราชวังแต่เช้าตรู่

วันนี้เป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษาของไทเฮา จึงมีการจัดงานเลี้ยงที่นั่น

ทันทีที่หรงเช่อเข้าไปในพระราชวัง ใต้เท้าเจียงจึงก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม “แม่ทัพหรง ได้ยินมาว่าท่านจะไปเป็นลูกเขยแต่งเข้าตระกูลสวี่งั้นหรือ”

ใต้เท้าเจียงคือบิดาผู้ให้กำเนิดของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนนั่นเอง

หรงเช่อไม่ชอบใต้เท้าเจียงมาแต่ไหนแต่ไร

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนทรยศละทิ้งคู่หมั้น ทั้งๆ ที่คู่หมั้นมีบุญคุณต่อนาง ใต้เท้าเจียงก็มีส่วนผลักดันให้ถอนหมั้น

แต่ในราชสำนักจะต้องแบ่งเส้นบางๆ นั้นให้ชัดเจน

“แม่ทัพหรง ท่านเลอะเลือนแล้ว! ท่านน่ะเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของเจิ้นกั๋วกง พระนางฮองเฮาเป็นพี่สาวแท้ๆ ของท่าน สวี่สืออวิ๋นเป็นเพียงหญิงหม้ายที่มีบุตรชายสาม บุตรสาวหนึ่ง ท่านคิดจะแต่งงานกับนางได้อย่างไรกัน” ใต้เท้าเจียงคร่ำครวญซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หากพูดออกไป ใต้หล้าจะไม่หัวเราะเยาะเอาหรือ”

ใต้เท้าเจียงมีลูกพี่ลูกน้องนามว่าเจียงยวน อายุ28ปีและยังไม่แต่งงาน

นางเคยชื่นชอบหรงเช่อครั้งยังเยาว์วัย

ครั้งหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่านางจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากหรงเช่อ

แต่เมื่อหลังจากได้ยินว่าหรงเช่อขอสวี่สืออวิ๋นแต่งงาน ว่ากันว่าเครื่องประดับจำนวนมากถูกทำลายอย่างน่าเสียดาย

พอดีกับที่ลู่เยี่ยนซูตกน้ำในปีนั้น หรงเช่อจึงเป็นห่วงอวิ๋นเหนียงอย่างมาก

เขาแอบหนีกลับมาจากชายแดนและช่วยเหลือนางระหว่างทาง เจียงยวียนจึงตกหลุมรักเขาอย่างลึกซึ้งตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

และจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากเขา

เมื่อใดก็ตามที่มีข่าวลือว่าเจิ้นกั๋วกงสั่งให้หรงเช่อนัดดูตัว นางมักแอบทำร้ายสตรีเหล่านั้นอยู่เสมอ

ไม่กี่ปีก่อน มีสตรีคนหนึ่งแค่กล่าวว่าแม่ทัพทรงเป็นคนกล้าหาญ ไม่มีผู้ใดเทียบได้และเป็นวีรบุรุษในใจของสตรีทุกคน

สุดท้ายเจียงยวนกลับหาข้ออ้างและตบหน้าอีกฝ่ายต่อหน้าธารกำนัล อีกฝ่ายเพิ่งผ่านพ้นพิธีปักปิ่นได้ไม่นาน ภูมิหลังครอบครัวไม่ดีเท่านาง เมื่อถูกทำเช่นนั้นจึงละอายใจและแต่งงานออกจากเมืองหลวงไป

นางยึดถือว่าหรงเช่อเป็นของตนเองมาโดยตลอด

ใครจะคิดว่าระหว่างทางสวี่สืออวิ๋นกลับปรากฏตัวขึ้น

หรงเช่อแสดงออกอย่างไม่แยแส ดวงตาของเขาฉายแววเย็นชา ไม่ขออยู่ชิดใกล้กับผู้ใด

“เจ้าควรสุภาพกับอวิ๋นเหนียง! หากพูดจาหยาบคายอีกครั้ง ข้าจะตบปากเจ้าเสีย!” น้ำเสียงของเขาดูเคร่งขรึม สายตาฉายแววอันตรายนั้นทำให้ทุกคนต้องหวาดกลัว