หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 578

เขาเดินวนเวียนไปมาด้วยหน้าแดงระเรื่อ ไม่เต็มใจจะเดินจากไปนัก

ลู่เจาเจาพลันขึ้นมานอนอยู่บนโต๊ะ “อ๊ะ ลืมไปเลย...”

“ข้าเทน้ำเปล่าลงในเหยือก แล้วเอาไปดื่มน้ำ...”

“แล้ว…เหตุใดลุงหรงจึงเมามายเช่นนั้น”

สวี่อี้ถิงอุ้มเจาเจาขึ้นมา พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้ม “ลุงหรงน่ะหรือ เขากำลังยืมสุราสารภาพรักอวิ๋นเหนียงน่ะ” เขามีความรักอย่างลึกซึ้งต่อสวี่สืออวิ๋น

ลู่เจาเจาไม่ค่อยเข้าใจเท่าใดนัก

บัดนี้หรงเช่อดีใจจนแทบเสียสติไปแล้ว

เขาเพียงรู้สึกถึงความสุขที่เอ่อล้นในใจ ไม่อาจอดกลั้นไว้ได้และต้องระบายออกไป

“แม่ทัพหรง ดึกดื่นป่านนี้ยังไม่กลับบ้านอีกหรือ” ขณะที่เขากำลังเดินอยู่บนถนน เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเกี้ยวก็ทักทายเขา

“อ้อ ใช่ๆ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้ากำลังจะแต่งภรรยา” หรงเช่อหัวเราะเสียงดัง

เพื่อนร่วมงาน :?

“นางยินดีให้ข้าขอแต่งงาน และนางก็ยอมตอบตกลงแล้วด้วย!” หรงเช่อยังคงกล่าวอย่างมีความสุข

“ท่านเข้าใจความรู้สึกนี้หรือไม่ หากไม่ใช่นาง ข้าจะไม่มีวันยอมแต่งงาน ท่านน่ะเคยรักใครสักคนจริงๆ บ้างหรือไม่”

“อ๊ะ ทำไมท่านถึงรีบไปเช่นนั้นเล่า” หรงเช่ออยากพูดมากกว่านั้น แต่เพื่อนร่วมงานกลับจากไปไม่บอกไม่กล่าวเลยสักคำ

ก่อนจะเดินไปที่แผงขายของริมถนนด้วยรอยยิ้ม “” เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ากำลังจะแต่งงาน"

แม่ค้าริมทาง :?

ไม่รู้ นี่เขาไม่สบายหรือ

หรงเช่อถึงกับเตะสุนัขข้างถนน “ข้าจะแต่งงานแล้ว เจ้ามีความสุขหรือไม่”

ใบหน้าของหรงเช่อแดงก่ำ เขาเดินกลับไปยังจวนกั๋วกงด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

ปัง ปัง ปัง เสียงเคาะประตูดังขึ้นติดๆ กัน

“มาแล้วๆ เบาหน่อย ผู้ใดกันเคาะประตูแรงเช่นนี้” คนเฝ้าประตูรีบวิ่งออกมาเปิดประตูอย่างรีบร้อน

เมื่อเปิดประตูออก…

“ท่านแม่ทัพ ท่านกลับมาได้อย่างไร และยังเคาะประตูเสียงดังเช่นนี้...” คนเฝ้าประตูมองเขาด้วยความสงสัย

นานๆ ครั้งจะมีเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ เบาเสียงหรือ ไม่มีทาง!