หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 581

ถึงแม้ว่ายังไม่ได้อยู่ในมือ…

“ไม่เหนื่อยเจ้าค่ะ นายหญิงใหญ่ เดินเพียงไม่กี่ก้าวเอง...”

นายหญิงใหญ่มองอีกฝ่ายอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะคว้ามือสวี่สืออวิ๋นมากุมเอาไว้

หรงเช่อเหลือบมองครั้งแล้วครั้งเล่า เขายังไม่เคยสัมผัสมือเล็กๆ นั่นเลยสักครั้ง

นายหญิงใหญ่เหลือบมองเขา จากนั้นแสดงสีหน้าภาคภูมิใจ เพราะได้สัมผัสมือของลูกสะใภ้แล้ว

“แถวนี้มีแต่สตรีสูงศักดิ์ เจ้ามาทำอะไร ยังไม่รีบออกไปอีก?” นายหญิงใหญ่เหลือบมองเขาด้วยหางตา

หรงเช่อจำใจต้องเดินออกไปจากตรงนั้น

ทว่าสายตายังคงจับจ้องไปที่สวี่สืออวิ๋นเสมอ

ดวงตาของเจียงยวนแดงก่ำด้วยความโกรธ นางกัดริมฝีปากพร้อมก้าวเข้าไปหาสวี่สืออวิ๋น

ทันใดนั้น...

เจตนาแห่งการฆ่าพลันก่อตัวขึ้นและพุ่งมาหานางด้วยความเกลียดชัง ราวกับบีบรัดหัวใจของนางในพริบตา...

ใบหน้าของนางเริ่มซีดเซียว ฟันกระทบกันด้วยความสั่นเทา

ความรู้สึกขนลุกขนพองและเหงื่อไหลชุ่มไปทั่วทั้งร่างกาย

ราวกับหากก้าวเข้าไปเพียงก้าวเดียว เลือดจะไหลกระเซ็นออกมาอย่างไรอย่างนั้น

นางหันกลับไปมองอย่างช้าๆ

ก่อนจะเจอเข้ากับสายตาแข็งกร้าวที่เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าของหรงเช่อ

เจียงยวนตัวสั่นไปทั้งตัวและไม่สามารถพูดอะไรได้

ตัวของนางถูกปกคลุมไปด้วยเจตนาฆ่า นางไม่เคยเห็นอะไรที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน!

หรงเช่อต้องการฆ่านาง

เพียงเพราะนางอยากเข้าใกล้สวี่สืออวิ๋น

หรงเช่อต้องการฆ่านาง!

เขาไม่ยอมให้นางทำร้ายสตรีคนนั้นแม้แต่น้อย! แม้แต่เข้าใกล้ระยะสายตาก็ไม่ยอม!

“เถาเอ๋อร์ ประคองข้าหน่อย…” เจียงยวนกระซิบ ไม่กล้าสบตากับหรงเช่อโดยตรง

นางเดินไปที่มุมหนึ่งซึ่งไกลจากตัวของสวี่สืออวิ๋นมาก

“นั่งลง” ฮ่องเต้ยกมือขึ้นเบาๆ

เขาดึงฮองเฮาขึ้นนั่งบัลลังก์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้เหล่าข้าราชบริพารและทหารต่างก็ประหลาดใจ

ความสัมพันธ์ระหว่างฮ่องเต้และฮองเฮาเริ่มดีขึ้นตั้งแต่เมื่อใดกัน

ฮ่องเต้ : กัดฟันแล้วกลืนมันลงท้องไปเสีย ความขมขื่นที่บอกใครไม่ได้

ทุกอย่างเริ่มต้นจากความคลุมเครือของฮุ่ยเฟย

องค์ชายใหญ่นั่งก้มศีรษะอยู่ด้านล่าง

เขาไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิด เห็นได้ชัดว่าเสด็จพ่อรักและโปรดปรานเสด็จแม่มากเพียงใด แต่กลับลดตำแหน่งและขับไล่นางออกจากวัง โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

ทั้งโดดเดี่ยวและห่างไกล ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าเยี่ยม

นางสนมหลายคนที่สนิทสนมกับฮุ่ยเฟยถูกขับไล่ไปที่ตำหนักเย็นเช่นกัน

เขาเข้าวังเพื่อขอความเมตตาจากบิดาอยู่หลายครั้ง แต่บิดาผู้รักเขามาโดยตลอดกลับไม่ต้องการพบเขา และยังไล่ออกจากวังโดยตรง

ทั้งยังมอบเมืองอันแห้งแล้งและห่างไกลให้เขา ไม่คาดหวังให้กลับมายังเมืองหลวงอีกต่อไป

ความชั่วร้ายแวบขึ้นมาในดวงตาขององค์ชายใหญ่ สีหน้าของเขาเริ่มดูน่าเกลียดมากยิ่งขึ้น