หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 583

หวานเท่าน้ำผึ้งคราวก่อนหรือไม่

บรรยากาศงานเลี้ยงในพระราชวังเป็นไปอย่างราบรื่น บรรดาขุนนางต่างดื่มอวยพรกันและกันด้วยรอยยิ้ม

เซี่ยอวี้โจวกลอกตาด้วยความเบื่อหน่าย ขณะที่ไม่มีใครสนใจ เขาจึงแอบหยิบสุราดอกกุ้ยฮวาหนึ่งขวดลงมาจากโต๊ะ

“สุราดอกกุ้ยฮวาน่ะหวานมาก อยากลองชิมหรือไม่”

“เรียกข้าว่าท่านพี่ แล้วข้าจะลองให้เจ้าลิ้มรส” เซี่ยอวี้โจวถามหลังจากชิมสุราไปหนึ่งจิบรสเผ็ดฝาดซาบซ่าอยู่ในปากของเขา

ลุ่เจาเจาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

เซี่ยอวี้โจวน่าสงสารเฉกเช่นเดียวกับพ่อของเขา

ในเมื่อเขาอยากรินสุราให้ เช่นนั้นก็ลองให้อภัยเขาดูแล้วกัน!

“ท่านพี่อวี้โจว…” เจ้าตัวเล็กร้องเรียก “ท่านพี่” น้ำด้วยเสียงนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความน่ารัก

จู่ๆ เซี่ยอวี้โจวก็รู้สึกว่า...

นางไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ลู่จิ่งเหยากล่าวเอาไว้

นางออกจะน่ารักด้วยซ้ำ

เด็กน่ารักเช่นนี้จะเป็นคนเลวร้ายได้อย่างไร

เด็กทั้งสามผลัดกันมุดเข้าโต๊ะ สลับเปลี่ยนแก้วด้านบนกันอย่างสนุกสนาน โดยมีเซี่ยอวี้โจวเป็นผู้นำเปลี่ยนแก้วสุรา

ลู่เจาเจาทำตามแบบอย่างผู้ใหญ่และตะโกนด้วยเสียงหยาบ “รินให้เต็ม!”

องค์ชายหกพยักหน้าอย่างหนัก

เซี่ยอวี้โจวพลันคว้าเหยือกสุรา และเทออกมาได้หนึ่งแก้วเต็มๆ

“หอมเหลือเกิน ผู้ใหญ่ซ่อนของดีๆ เอาไว้ไม่ให้พวกเรากินสินะ” ลู่เจาเจาพึมพำด้วยความเสียใจ

นางรับแก้วขึ้นมาอย่างระมัดระวังแล้วค่อยๆ สูดดม

สุราดอกกุ้ยฮวาใสราวผลึกแก้วดูเหมือนมีพลังเวทมนตร์ไร้ที่สิ้นสุด

“ช้าก่อน ข้าจะไปหยิบตะเกียบมาแบ่งให้ชิม”