หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 591

“เจ้าก็ได้ยินหรือ” เหล่าขุนนางข้าราชบริพารกระซิบถามด้วยเสียงต่ำด้วยความรู้สึกตกใจ

ฮ่องเต้พลันกระแอมออกมาแห้งๆ ดึงสติทุกคนกลับมา

ก่อนจะมองปากของลู่เจาเจาด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“เสียงมาจากไหนกัน…” ใต้หวังกำลังจะพูด แต่ถูกใต้เท้าฟางปิดปากเอาไว้เสียก่อน

[ท่านพ่อชั่วเอาสินเดิมของท่านแม่ไปเลี้ยงดูอนุ บุตรชายอนุคนนั้นลอบสังหารพี่ใหญ่ของข้า ทำให้เขาต้องเป็นอัมพาตนั่งรถเข็นนานนับสิบปี มีใครออกตัวพูดแทนเขาบ้าง] ลู่เจาเจาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

[โอ้ ใต้เท้าหวังนั่นเอง เช่นนั้นก็ไม่แปลก...]

ดวงตาของใต้เท้าหวังเบิกกว้าง ประโยคนั้นหมายถึงสิ่งใด

[ใต้เท้าหวังช่างเป็นคนกตัญญูรู้คุณ...]

ใต้เท้าหวังอดไม่ได้ที่จะเชิดหน้าและยืดอกด้วยความภาคภูมิใจ แน่นอนว่าเขาเป็นที่รู้จักในฐานะลูกกตัญญู

องค์หญิงเจาหยางยังอายุน้อย แต่นางก็ฉลาดเฉลียวมาก

ถึงกับแอบยกย่องเขาในใจเช่นนี้

[น่าเสียดาย ที่ใต้เท้าหวังมีบุตรยาก...] เด็กน้อยถอนหายใจเบาๆ

ใต้เท้าหวังน่ะหรือ

ขุนนางทุกคนต่างมองเขาเป็นตาเดียว!

มีบุตรยาก? เป็นไปไม่ได้! ภรรยาหลวงของใต้เท้าหวังมีบุตรชายสองและบุตรสาวหนึ่งคน! -

ใต้เท้าหวังโกรธมากจนสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไป เหลวไหล พูดจาเหลวไหลที่สุด! ทว่าใต้เท้าฟางกลับปิดปากไว้แน่น

[ใต้เท้าหวังผู้น่าสงสาร เขาเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ว่าตนเองมีบุตรยาก ทั้งพ่อและภรรยาของเขาต่างรู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว...] ส่วนมารดาของใต้เท้าหวังเสียชีวิตเนื่องจากอาการป่วยเมื่อไม่กี่ปีก่อน

[เพื่อป้องกันไม่ให้ตระกูลหวังสูญสิ้น นายท่านจึงลงมือแก้ไขเรื่องนี้ด้วยตนเอง คิกๆ ๆ ...]

[นายท่านแห่งตระกูลหวังเสียสละตนเองจนอู๋ซื่อลูกสะใภ้ตั้งครรภ์ได้สำเร็จ น่าขันที่ใต้เท้าหวังตลกมากที่ปฏิบัติต่อน้องชายและน้องสาวเหมือนบุตรของตนเอง วันนี้ภรรยาของเขาไม่ได้เข้ามาในวังด้วยซ้ำ แต่ยังคงนอนอยู่บนเตียงของนายท่าน คิกๆ ๆ

[ช่างกตัญญูเหลือเกิน...]