หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 595

ก่อร่างสร้างตัวคือเรื่องของบุรุษโสด

แต่เขาหรงเช่อแค่อยากอยู่กับภรรยาเท่านั้น

เซี่ยวอวี้โจวเดินตามอ๋องจิ้งซีด้วยท่าทางสะอึกสะอื้น “เสด็จพ่อ สุราหยดเดียว โทษไม่ถึงตาย อย่าตีข้าเลย...” แค่นึกถึงสายตากินเลือดกินเนื้อของเหล่าขุนนาง เซี่อวี้โจวก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ขุนนางแก่เหล่านั้นต้องการโบยเขาจนตายจริงๆ

เขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่าสุราเพียงหยดเดียว เหตุใดจึงรุนแรงเพียงนี้!

หลังจากทุกคนออกจากพระราชวัง หรงเช่อจึงมองไปที่เจาเจาด้วยความกังวล เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเหล่าขุนนางบู๊และบุ๋นต่างก็ได้ยินเสียงของเจาเจาทั้งสิ้น

“ฮูหยินสวี่ แม่ทัพหรง พวกเจ้ากลับจวนไปก่อน ประเดี๋ยวข้าจะไปส่งเจาเจาด้วยตนเอง” รัชทายาทอุ้มเจาเจาไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน

แม้เขาจะอายุไม่มากนัก แต่มักดูโตกว่าอายุเสมอ

“ท่านแม่ ประเดี๋ยวข้าจะกลับบ้านพร้อมกับท่านพี่รัชทายาทเอง” เด็กน้อยโบกมือด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“ขอบพระทัยเพคะ” สวี่สืออวิ๋นโค้งคำนับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ก่อนจะกลับออกไปพร้อมกับหรงเช่อ

ทว่าพวกเขาไม่ได้เดินทางกลับ แต่ยืนรออยู่นอกประตูพระราชวังพร้อมกับลู่เยี่ยนซู

รัชทายาทพลันถอนหายใจออกมาเบาๆ “เจาเจา ข้าควรทำอย่างไรกับเจ้าดี…”

“ขุนนางพวกนั้นคงกลัวเจ้าจนหัวหด ข้าเดาว่าคืนนี้พวกเขาจะต้องฝันร้ายอย่างแน่นอน…”

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อบันทึกชื่อของเจาจาลงไปในสาแหรกราชวงศ์ มันจะเชื่อมโยงถึงชะตากรรมของแคว้น ทำให้เหล่าขุนนางข้าราชบริพารได้ยินเสียงในใจของนางจริงๆ

เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้าง โดยไม่รู้เลยว่าคำพร่ำบ่นในใจของตนเองถูกแอบฟังจนหมดแล้ว

จากนั้นรัชทายาทจึงพานางกลับไปที่ตำหนักบูรพา

กว่าจะถึงที่นั่น เด็กน้อยก็เกือบเคลิ้มหลับ

รัชทายาทนอนฟังเสียงหัวใจเต้นแรงด้วยความรัก “เจาเจา ข้าสัญญาว่าจะทำให้มันหวนคืนกลับมา”

“เจาเจา อดทนไว้นะ…”

“ฉงเย่ว์ต้องดึงหัวใจแห่งเป่ยเจาออกมา อดทนหน่อยนะ…” อาจารย์ของเขากรีดหัวใจด้วยใบหน้านิ่งเฉยในชาติก่อน แต่เพลานี้เขากลับไม่กล้าลงมือทำเสียอย่างนั้น

ฝ่ามือของเขาสั่นระรัว เขารู้สึกหนักอึ้งในใจ