หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 596

หัวใจแห่งเป่ยเจากลับไปสู่ตำแหน่งเดิมอย่างไม่เต็มใจนัก

ทันทีที่มันกลับไป ดาวจักรพรรดิที่เคยส่องแสงสว่างจึงหายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนอีกครั้ง

รัชทายาทเดินลงมาจากเจดีย์เก้าชั้น ก่อนจะโบกมือเบาๆ พลังงานวิญญาณก็สลายไป อีกไม่กี่นาทีทหารยามเหล่านี้จะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

ทันทีที่เดินออกมาจึงพบเข้ากับไต้ซือชื่อคงที่กำลังเงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่ที่ประตูพระราชวัง

เขาบ่นพึมพำ “ทำไมถึงไม่มีแล้ว”

“ทำไมถึงหายไป”

“ท่านเจ้าอาวาส ท่านกำลังมองหาสิ่งใดหรือ” รัชทายาทอดไม่ได้ที่จะถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เมื่อเจ้าอาวาสเห็นรัชทายาทจึงสงบลงเล็กน้อย ก่อนจะประสานมือทำความเคารพ “อาตมากำลังเฝ้าดูดวงดาวในยามกลางคืนน่ะ จะเกิดเรื่องใหญ่ในสามดินแดน อึก...”

ยังไม่ทันจะพูดจบ เขากลับกระอักเลือดออกมาเต็มปากทันที

“ท่านอาจารย์ โปรดหยุดพูดเถิด ชีวิตของท่านไม่เพียงพอที่จะเปิดเผยความลับสวรรค์” สามเณรน้อยหน้าซีดด้วยความตกใจและรีบประคองเขาเอาไว้

เจ้าอาวาสจึงถอนหายใจออกมา

รัชทายาทรีบโบกมือ “ดวงตาของเจ้าอาวาสเพิ่งหายดี โปรดดูแลตนเองด้วย เฉิงสี่ไม่สนใจเรื่องความลับสวรรค์หรอก”

ความปรารถนาเดียวของเขาคือให้เจาเจาค้นพบหัวใจตนเอง

นั่นจึงจะเป็นการฟื้นคืนชีพที่แท้จริง

รัชทายาทอยู่คุยไม่นาน เขาก็อุ้มเจาเจากลับไปหาสวี่สืออวิ๋น

“ขอบพระทัยองค์รัชทายาทที่ทรงดูแลบุตรสาวของหม่อมฉันเพคะ” สวี่สืออวิ๋นรีบกล่าวขอบคุณ

“ฮูหยินสวี่มิต้องเกรงใจไป เจาเจามีความสำคัญต่อข้ายิ่งกว่าชีวิต” รัชทายาทส่งเจาเจาให้กับนาง

ขณะนั่งบนรถม้าออกมาไกลระยะหนึ่ง จู่ๆ ลู่เยี่ยนซูก็หันกลับไปมอง เห็นรัชทายาทยืนอยู่หน้าประตูไกลๆ ส่งพวกเขา

“วันนี้...ท่านได้ยินเสียงในใจของเจาเจาหรือไม่” สวี่สืออวิ๋นกระซิบถาม

หรงเช่อสะดุ้งโหยง ก่อนจะพยักหน้ารับ

“ใช่ และไม่ใช่ข้าเพียงคนเดียว ข้าเกรงว่าขุนนางบู๊และบุ๋นรวมถึงราชวงศ์ต่างได้ยินกันหมดแล้ว” หรงเช่อให้ความสนใจกับทุกอย่างเกี่ยวกับตัวของเจาเจา