หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 617

เขาสั่งให้ใครสักคนนำน้ำร้อนมาแล้วส่งกาอุ่นมือให้นาง นางถึงได้รู้สึกมีชีวิตอีกครั้ง

เมื่อลืมตาก็เห็นร่างกายสูงใหญ่ของสวี่อี้ถิง

สวี่อี้ถิงสัมผัสได้ถึงสายตาของนางที่มองมา คิ้วเรียวขมวด แต่ไม่กล้าเข้ามาใกล้

“น้องสาว หิมะตกหนักมากไม่ควรออกข้างนอก เจ้าเกือบจะไม่รอดแล้ว โชคดีที่เจอพวกเรา” เด็กสาวปิดปากของนางเบาๆ นั่งอย่างสง่างามบนรถม้า เมื่อมองแวบแรกนางดูไร้เดียงสาและได้รับการปกป้องอย่างดี

เผยเจียวเจียวเม้มปาก ขอบตาแดง

“คุณหนูผู้นี้ ตระกูลของท่านสูงส่งข้าไม่อาจเทียบได้ พ่อของข้าจากไปก่อน แม่ข้าแต่งงานใหม่ ข้าไม่มีเงิน ครั้งนี้ข้าเข้าเมืองมาเพื่อจะขออาศัยกับญาติคนอื่น” เผยเจียวเจียวเช็ดน้ำตา

สวี่สืออวิ๋นเองก็ขอบตาแดง

“ขอ ขอโทษ น้องสาว อวิ๋นเหนียงผิดเอง” นางรีบอธิบาย

“ท่านพี่ พวกเราพานางเข้าเมืองไปด้วยได้หรือไม่?”

“รถม้าของอวิ๋นเหนียงใหญ่ ให้น้องสาวไปด้วยคงไม่คับแคบ ท่านพี่…ขอร้องท่าน…หิมะตกหนักขนาดนี้ นางอาจหนาวตายได้ นางน่าสงสาร…ช่วยนางเถอะ” สวี่สืออวิ๋นเอ่ย

“พ่อตายแม่ทิ้ง ซ้ำยังพึ่งพาคนอื่น”

“หรือว่าลองหางานให้นางทำดีหรือไม่ หากนางหาเงินได้ก็คงจะสร้างเนื้อสร้างตัวได้” สวี่สืออวิ๋นมีน้ำใจต่อผู้อื่น เมื่อเห็นนางลำบากจึงเอ่ยอย่างกระตือรือร้น

เผยเจียวเจียวเหลือบมองรถม้า ยังไม่ทันได้เข้าใกล้นางก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น

ถ่านเงินถูกจุดและมีเตาเล็กๆ ที่กำลังต้มนม กลิ่นของอินทผลัมแดงและลำไย บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวาน

ซ้ำยังมีเกาลัดและถั่วลิสงที่กำลังส่งเสียง

มีความสุขเสียจริง