หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 621

เพียงไม่นาน สาวใช้รีบพาท่านหมอเข้ามา

แม้ภายในห้องจะจุดผงหอม แต่ยังเจือด้วยกลิ่นประหลาด

“อวิ๋น อวิ๋นเหนียง...” ฮูหยินใหญ่จับเสื้อเก่าตัวหนึ่งไว้แน่น นั่นคือเสื้อที่สวี่สืออวิ๋นทำให้นางเองกับมือตอนแต่งเข้าจวน

หลังจากหมอตรวจชีพจรเสร็จ ได้ตรวจดูอาการของฮูหยินใหญ่อีกครั้ง ต่อมาเงียบไปสักครู่ แล้วหันมองลู่หย่วนเจ๋อ

จากนั้นลู่หย่วนเจ๋อตามหมอออกไปด้านนอก

“ท่านหมอ แม่ข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หมอส่ายหน้า

“ใต้เท้าลู่โปรดทำใจ ฮูหยินใหญ่สะเทือนใจมาก เกรงว่าท่าจะไม่ดี ตอนนี้ที่ยืนหยัดไว้ได้เป็นเพียงลมหายใจสุดท้าย ฮูหยินท่านน่าจะมีเรื่องที่เป็นห่วงอยู่...”

น้ำเสียงของหมอหนักใจกว่าเดิม เขาไม่เคยเห็นผู้ป่วยอัมพาตคนใดที่ถูกดูแลจนเลวร้ายขนาดนี้

“ฮูหยินใหญ่เพิ่งเป็นอัมพาตไม่ถึงปี แต่แผลกดทับบนร่างกายกลับรุนแรงเพียงนี้ เนื้อหนังบนร่างกายเริ่มเน่าเปื่อย ภายในเนื้อเน่ามีตัวหนอนสีขาวฟักออกมา นางยังเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตอยู่นะ! ! ! นางต้องทนรับความเจ็บปวดที่ถูกชอนไชทุกวัน พวกท่านดูแลกันยังไง!” หมอมองลู่หย่วนเจ๋ออย่างปรามาส

ลู่หย่วนเจ๋ออธิบายไม่ถูก ได้แต่อ้าปาก แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

ก่อนนี้ เขาไม่เคยต้องจัดการเรื่องจิปาถะในบ้าน

ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของสวี่สืออวิ๋น

เขานึกว่าเผยเจียวเจียวเองก็คงเป็นเช่นนั้น

“ใต้เท้าลู่ไปจัดการดูแลกันเองเถอะ” เมื่อพูดจบหมอสะพายกล่องยาแล้วจากไปทันที

ฝีเท้าลู่หย่วนเจ๋อโซเซ เหมือนพลังถูกดูดไปทั้งหมด

เขามองดูมารดาที่มีลมหายใจเฮือกสุดท้าย และเรียกร้องชื่อสวี่สืออวิ๋นบนเตียง วินาทีนี้ ความเสียใจทะยานขึ้นสูงสุด

เขาเลิกผ้าห่มของฮูหยินใหญ่ออก บนผิวที่แก่ชรา เต็มไปด้วยรอยเข็มมากมาย

“ปวด...เหลือเกิน...” ฮูหยินใหญ่พึมพำ

“อวิ๋น เหนียง...”