หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 624

ลู่หย่วนเจ๋อหน้าไม่ด้านพอ

แต่นางเป็นคนใกล้ตาย จึงสามารถหลอกลวงสวี่สืออวิ๋นได้

สวี่สืออวิ๋นใจอ่อนกับเรื่องเช่นนี้ที่สุด

“ตระกูลลู่ ไร้ทายาทไม่ได้ อวิ๋นเหนียง...” ฮูหยินใหญ่วิงวอนทั้งน้ำตา

ลู่เจาเจาเกาะอยู่ตรงหน้าฮูหยินใหญ่ แล้วมองท่านตาปริบๆ

“เจา เจา เจ้าคิดถึง ท่านย่าหรือไม่?”

“สายเลือด ไม่มีวัน ตัดกันขาด” ฮูหยินใหญ่เห็นลู่เจาเจาจ้องนางตาเขม็ง จึงนึกดีใจ

“เจาเจา เจ้ามีอะไรอยากบอกย่าหรือ?” ลู่หย่วนเจ๋อส่งเสริม เพื่อให้นางพูดออกมา

บางทีอาจทำให้สวี่สื่ออวิ๋นเปลี่ยนใจ

ลู่เจาเจาลังเลสักครู่ จึงเอ่ยขึ้น

“ท่านย่า รอให้ท่านตายไปแล้ว ข้าขอลากิจงานศพได้หรือไม่? ข้าไม่อยากไปสถานศึกษา”

“ตอนท่านย่าของสหายข้าตาย เขาลากินงานศพได้ตั้งสามวันเชียวนะ”

ฮูหยินใหญ่ทำตาโต บนลูกตามีแต่เส้นเลือดฝอยสีแดง ดวงตาแทบจะถลนออกมา ในปากเปล่งเสียงร้องงึมงำ

“อ๊าก! อ๊าก! !” ฮูหยินใหญ่ถลึงตา แล้วจับข้อมือของสวี่สืออวิ๋นเอาไว้แน่น จนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกปวด

“กลับ กลับมา!”

“ตาย ตาย ตาไม่หลับ!”

“กลับมา!” ฮูหยินใหญ่ร้องสะอึกสะอื้น ทำท่าเหมือนหากสวี่สืออวิ๋นไม่พาลูกๆกลับมา นางจะตายตาไม่หลับ

ลู่หย่วนเจ๋อคุกเข่าลงตรงหน้าสวี่สืออวิ๋น

“อวิ๋นเหนียง ชาตินี้สิ่งที่ข้าทำผิดต่อเจ้า ติดค้างเจ้า ชดใช้อย่างไรก็ไม่หมด อวิ๋นเหนียง ให้โอกาสข้าสักครั้งเพื่อชดเชยให้พวกเจ้าแม่ลูกดีหรือไม่?”