หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 628

ปัง ปัง ปัง

ประตูห้องนอนของหัวหน้าราชบัณฑิตหยวนถูกตบจนดังปัง

อาจเพราะโมโหที่ต้องตื่นนอน แรงที่ตบประตูเต็มไปด้วยความแค้น จนประตูแทบจะพังทลาย

“ไม่ต้องตบแล้ว ไม่ต้องตบแล้ว ใครกันมาแต่เช้าเชียว?” หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนที่หนวดขาวผมขาว วิ่งหน้าตั้งมาเปิดประตู

เขาไม่ชอบให้บ่าวคอยรับใช้ในห้อง ดังนั้นจึงไม่มีคนอยู่เฝ้า

พอเปิดประตูออกมา มีแต่ความมืดมิด มองไม่เห็นสิ่งใดเลย

“ท่านก้มหน้าไม่ได้หรือ?” ลู่เจาเจารู้สึกว่าตัวเองโดนดูถูก

พอหัวหน้าราชบัณฑิตหยวนก้มหน้า พลันเห็นลู่เจาเจาด้านล่างที่มองเขาอย่างโกรธแค้น

“อาจารย์ ควรตื่นไปสอนหนังสือได้แล้ว ท่านพูดเองว่าวันใหม่เริ่มต้นในตอนเช้า” เจ้าตัวเล็กมองเขาด้วยหน้าใสซื่อไร้เดียงสา

หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนแทบจะหงายหลัง ประตูถูกตบเสียงดังปังปังปัง เขานึกว่าเป่ยเจาเมืองแตกเสียแล้ว

แต่กลับเป็นเพราะนางต้องตื่นเช้าหรือ?

“ฟ้ายังไม่สางเลย!” หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนน้ำเสียงฉุนเฉียว

“ท่านก็รู้ว่าฟ้ายังไม่สางหรือ! แต่ข้าตื่นมาแล้ว ท่านเองก็ควรตื่นได้แล้ว!” ลู่เจาเจามองเขาอย่างโกรธเคือง

หัวหน้าราชบัณฑิตกัดฟัน

“ตื่น ตื่น ตื่น! เจ้านี่มันเวรกรรมโดยแท้!”

“ไม่รู้ชาติที่แล้วไปก่อกรรมทำเข็ญอันใดไว้ ชาตินี้ถึงต้องมาเป็นอาจารย์ของเจ้า!”

หัวหน้าราชบัณฑิตหยวนนึกถึงเสียงความคิดเมื่อสองวันก่อน ขณะนี้จึงเข้าใกล้ลู่เจาเจามากขึ้นเพื่อฟังเสียง

เมื่อไม่มีความเคลื่อนไหวใด ถึงได้วางใจ

เหล่าขุนนางทั้งหลายแทบจะพากันตกใจตาย

ลู่เจาเจาปลุกอาจารย์จนสำเร็จ ความโกรธเคืองในใจพลันหายไป

“รีบไปนำยาบำรุงหัวใจของข้ามา” อาจารย์ตะโกนเสียงดัง

“ให้หมอหลวงจ่ายยาให้ข้าหนึ่งปี!”

ลู่เจาเจาหัวเราะเหอะเหอะ จากนั้นถือกระเป๋าใบเล็กไปที่รถม้าทันที

“วางใจเถอะ ตาแก่อยู่ต่ออีกสิบปีก็ไม่มีปัญหา” ลู่เจาเจาเอ่ยปากบอกอวี้ซู

อีกอย่างลู่เจาเจามีบุญกุศลอยู่กับตัว เขาในฐานะอาจารย์คนแรก ชีวิตวาสนามีแต่จะเพิ่มขึ้น