หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 63

“ไพเราะมาก”

“น้องสาวของเจ้ากินอะไร? อีกเดี๋ยวเวลาอาหารกลางวันเจ้ามาร่วมโต๊ะกับข้า” หลี่ซือฉีกลัวว่าเขาจะดูแลเจาเจาได้ไม่ดีจึงเอ่ยปาก

องค์ชายสี่มองเขาอย่างสงสัย

“นมที่เอามาด้วยเมื่อเช้านี้เหม็นหืนแล้ว ข้าไม่ร่วมโต๊ะกับเจ้าหรอก ข้ารังเกียจเจียงอวิ๋นมั่ว!” ลู่หยวนเซียวกระอักกระอ่วน อากาศร้อนจนอาหารของน้องสาวเสียไปแล้ว

“อีกประเดี๋ยวข้าจะให้คนไปเอาจากห้องครัวให้”

หลี่ซือฉีชะงัก “ส่วนตอนเที่ยงเจียงอวิ๋นมั่วก็ห้ามนั่งกับข้า ข้าจะปกป้องน้องสาวแทนเจ้า ไม่ให้ใครรู้ได้แน่นอน!” เรือมิตรภาพลำน้อยล่มเพราะเหตุนี้

“แล้ว…เจ้าให้ข้าอุ้มน้องสาวของเจ้าหน่อยได้ไหม” หลี่ซือฉีจ้องมองเขา

นางน่ารักขนาดนั้น

ลู่หยวนเซียวครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้าตกลง

เมื่อลู่เจาเจาตื่นขึ้นมาก็ตกใจที่เห็นเหล่าพี่ชายล้อมรอบนาง

“หน้าใหญ่จัง ข้าตกใจหมดเลย…”

“ชู่ น้องเจาเจาไม่ต้องร้อง พี่จะป้อนนมให้” หลี่ซือฉีเป็นหลานชายของฮู่กั๋วกง และไม่ลงรอยกับตระกูลสวี่มาหลายปี

จวนฮู่กั๋วกงและตระกูลสวี่ขัดแย้งกันมานานหลายปี

หลี่ซือฉีเองก็ย่อมไม่ชอบใจลู่หยวนเซียว

แต่ตอนนี้…

“น้องสาวของเจ้าต้องเปลี่ยนผ้าอ้อมหรือยัง?”

“น้องสาวของเจ้าจะดื่มน้ำไหม?”

“พรุ่งนี้เจ้าจะพาน้องสาวมาที่สถานศึกษาอีกหรือไม่? น้องสาวของเจ้ายิ้มให้ข้าได้หรือไม่?”

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบๆ“อา…ร่างพลังหยิน”

“วันเดือนปีเกิดล้วนเป็นหยิน ร่างกายอ่อนแอ หากไม่ใช่เพราะเกิดในราชวงศ์และได้รับการปกป้องด้วยพลังมังกร ก็คงจะตายตั้งแต่เกิดแล้ว”

“แต่ก็ใช้ชีวิตอย่างเป็นทุกข์ คนธาตุหยินเมื่อเกิดมาจะเห็นผี แล้วกลางเดือนเจ็ดขึ้นมาจะไม่กลัวแทบตายเลยหรือ?” ลู่เจาเจาบ่นอุบในใจ

ลู่หยวนเซียวเบิกตากว้าง

มิน่าองค์ชายสี่ถึงมักอาศัยอยู่ที่วัดฮู่กั๋ว ปีนี้หากไม่ใช่ว่าเสด็จแม่ของเขาป่วยก็คงไม่มีทางกลับวัง

“เดี๋ยวพอเลิกเรียนเจ้ารีบกลับวัง อย่าได้แตะต้องของสกปรก สามวันนี้เจ้าก็ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด”

ร่างกายของเขาอ่อนแอ ซ้ำยังเป็นคนพลังหยิน ถูกวิญญาณชั่วร้ายครอบงำได้ง่าย

เป็นอย่างที่คิด เมื่อทานอาหารกลางวันเสร็จคนในวังก็มารับองค์ชายสี่ไป

“ตอนอายุสามปีเขาคิดถึงบ้านจึงแอบกลับวังตอนกลางเดือนเจ็ด พอเขาฟื้นขึ้นมาก็ผ่านไปสามวันแล้ว ช่วงสามวันนั้นเขาเปลี่ยนไปมาก ว่ากันว่าเสียนเฟยเหนียงเหนียงตกใจจนไข้จับ” หลี่ซือฉีถอนหายใจ เขารู้มากกว่านั้นเล็กน้อย