หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 632

“ไปที่จวนอ๋องจิ้งซี”

ไทเฮาทรงรู้สึกเจ็บปวดพระทัยอย่างรุนแรง แต่นางไม่กล้าล้ม ต้องฝืนยืนเอาไว้

“ไทเฮา เรื่องนี้ไม่สมเหตุสมผลเลยพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางบางคนแนะนำ

พระเนตรของไทเฮาแดงก่ำ นางกัดฟันด้วยความโกรธ “ไม่สมเหตุสมผลอย่างไร นั่นเป็นบุตรทางสายเลือดของข้า ใครกล้าบอกว่าไม่สมเหตุสมผล?”

ขุนนางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้มศีรษะ แล้วถอยออกไป

“ไปที่จวนอ๋องจิ้งซีก่อนเถอะ จิ้งซีกับเราอย่างไรก็มีแม่คนเดียวกัน เราอยากจะไปส่งเขาด้วยตัวเอง”

“แล้วอวี้โจว เด็กจะควบคุมสถานการณ์ทั้งหมดได้อย่างไร” ฮ่องเต้โบกมือ ไม่อนุญาตให้ขุนนางห้ามปรามเขา

“มโนธรรมของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน?” ฮ่องเต้ทรงดุ และทุกคนก็ต้องยอมแพ้

ราชวงศ์ทุกคนรีบออกจากพระราชวัง และขุนนางทั้งหลายก็รีบวิ่งออกจากวังไปด้วย

“เร็วเข้าๆ สั่งประชาชนเตรียมเสื้อผ้าไว้ทุกข์”

“รีบกลับไปแจ้งฮูหยิน ให้ตามข้าไปร่วมงานศพที่จวนอ๋องจิ้งซี”

ขุนนางไม่กล้าชักช้าแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าจะตามหลังฮ่องเต้ล่าช้า และรถม้าทั้งหมดก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วราวกับดาวตก

ไทเฮาทรงเอนกายอยู่บนรถม้า สีหน้าเหม่อลอย แม้แต่การหายใจก็ยังดูเปลืองแรง

“จิ้งซีมาทักทายข้าในตอนเช้า ตอนนั้นก็ไม่เห็นว่ามีสิ่งใดผิดปกติ ทำไมเขาถึงจากไปกะทันหันเช่นนี้” ตอนนั้นนางส่งสามีออกไป แล้วตอนนี้นางก็ยังต้องส่งลูกชายคนเล็กสุดที่รักของนางไปด้วยอีกคน

มันเหมือนกับการกรีดที่ปลายหัวใจของนางออกมา

“คงจะเป็นโรคเฉียบพลัน”

“อวี้โจวยังเด็ก คงอธิบายเหตุผลชัดเจนไม่ได้” ฮ่องเต้ถอนหายใจเบาๆ สีหน้าดูโศกเศร้ายิ่งนัก

“อวี้โจวสูญเสียพ่อของเขาไปตั้งแต่เขาอายุเพียงไม่กี่ขวบ ต่อไปเขาจะทำอย่างไร? เจ้าน่ะ คราวก่อนก็ตีอวี้โจวจนเขาลุกจากเตียงไม่ได้ถึงสามวันเพียงเพราะเขาให้เหล้าหนึ่งหยดกับเจาเจา ตอนนี้มาคิดๆ ดูแล้ว เจ้าเสียใจภายหลังหรือไม่เล่า?”

ไทเฮามองดูฮ่องเต้ด้วยสายตาขุ่นเคือง