หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 633

“รีบให้คนไปเคาะประตูเถอะ เกรงว่าในบ้านคงกำลังวุ่นวาย จนไม่มีใครสามารถจัดการสถานการณ์ได้” ไทเฮาตั้งสติ สีหน้าดูซีดเผือด

หวังหยวนลู่ไปเคาะประตูด้วยตัวเอง

หลังจากเคาะอยู่หลายครั้ง ก็ได้ยินเสียงคนเฝ้าประตูหาวแล้วตะโกนออกมาว่า

“มาแล้วๆ”

ทันทีที่คนเฝ้าประตูเปิดประตูเขาก็ตกใจมากจนขาอ่อนแรงลงทันที

หลังจากเสียงฟุบดังขึ้น เขาคุกเข่าลงกับพื้น

เขาเห็นกองทหารเกียรติยศของฮ่องเต้

“เจ้าคนตาไม่มีแวว ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีก” หวังหยวนลู่ออกคำสั่งให้ลากคนเฝ้าประตูออกไป จากนั้นก็พยุงฮ่องเต้เข้าประตูมา

ขุนนางทุกคนต่างก็ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ล้วนก้มหัวแล้วเดินตามหลังพวกเขาไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ทุกคนหลั่งไหลเข้าไปในจวนอ๋อง

ในจวนอ๋องจิ้งซีเงียบสงบมาก

“ช่างไร้สาระจริงๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยหรือนี่” ไทเฮารู้สึกเสียใจกับลูกชายที่เสียชีวิตไปของนาง ไม่มีผู้ใดแยแสเขา รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจยิ่งนัก

“รีบนำโลงศพมาวางไว้ให้จิ้งซีก่อน” ไทเฮาปาดน้ำตา

พวกคนรับใช้ในจวนต่างก็สับสน

“ฝ่าบาท ไทเฮา ฮองเฮา องค์หญิงทั้งสอง...” พ่อบ้านประจำจวนอ๋องจิ้งซีคุกเข่าลงด้วยสีหน้างุนงง

“เดี๋ยวก่อน ยกโลงศพมาทำไมหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ทำไมทุกคนถึงร้องไห้ พลทหารและขุนนางพลเรือนทำไมถึงได้สวมชุดไว้ทุกข์?

“จิ้งซีวางอยู่ที่ใด? มีการเตรียมการอะไรบ้าง?” ไทเฮาถามทั้งน้ำตา

“วางหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ดวงตาของพ่อบ้านก็สั่นไหว หมายความว่าอย่างไรกัน? เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องและพระชายาเพิ่งจะรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ และกำลังงีบหลับอยู่ตอนนี้

ทันใดนั้นเปลือกตาของฮ่องเต้ก็กระตุกอย่างรุนแรง

เขามีลางสังหรณ์ไม่ดี