หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 646

ใต้เท้าหมิงขมวดคิ้ว ร่างกายก็ตึงเครียดไปทั้งตัว

ปลายนิ้วของเขาหลอมรวมพลังเทพ ทำให้ต้นไม้สีเขียวด้านหลังสั่นไหวเบาๆ นี่คือพลังชีวิตที่เขาสามารถควบคุมได้เพียงเล็กน้อย

แววตาของเขาจดจ่ออยู่ที่จุดศูนย์กลาง

สวี่สืออวิ๋นในตอนนี้ทั้งตัวอ่อนระทวยทรุดลงกับพื้น ใจเต้นระส่ำระสายจนขึ้นมาอยู่ที่ลำคอ

ฮ่องเต้เตรียมพร้อมที่จะแตกหักกับแคว้นใต้แล้ว

“เจ้าต้องแปรงฟันให้มากขึ้นนะ เจ้ามีถึงเก้าหัวและมีเก้าปาก ยิ่งต้องแปรงฟันบ่อยๆ ไม่งั้นเหม็นแย่เลยนา…”

“เจาเจาแปรงฟันเช้าเย็นทุกวันเลยนา”

“หรือว่า เจ้าแปรงฟันไม่เป็นใช่หรือไม่?”

“ข้าสอนเจ้าได้นะ” ลู่เจาเจายิ้มกริ่ม โดยไม่ทันสังเกตแววตาของงูที่เย็นชาและกำลังอ้าปากกว้างเพื่อที่จะกัดนางอย่างโหดเหี้ยม

“งูที่ข้าเคยเลี้ยงเมื่อก่อนมันเก่งมากเลยนะ มันแปรงฟันเก่งมาก มันใช้หางม้วนกิ่งก้านของต้นหลิว แปรงฟันจนสะอาดเอี่ยมอ่อง แถมยังมีกลิ่นหอมอีกต่างหาก อ้อ ลืมบอกไป เจ้ารู้หรือไม่ว่างูตัวน้อยของข้ามันชื่อว่าอะไร? มันชื่อ…”

ดวงตาของงูเผยแววเยือกเย็น มันอ้าปากกว้าง แล้วพุ่งเข้าจะกัดนาง

“อา!!!” เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังขึ้น

สวี่สืออวิ๋นลุกขึ้นราวกับคนเสียสติ ลูกธนูนับไม่ถ้วนพุ่งใส่งูเก้าหัว

หรงเช่อสละชีวิตรีบพุ่งตัวไปอยู่ตรงหน้าลู่เจาเจา…

“เซียงเซียง” เจ้าเด็กน้อยคิ้วโค้งมน เสียงใสไร้เดียงสาแฝงไปด้วยความนุ่มนวล

ปากที่อ้าเปิดกว้างหยุดอยู่บนหัวของนาง

ทันใดนั้น ในดวงตาของงู ดูเหมือนว่าจะมีประกายความสับสนปรากฏขึ้น

ลูกธนูนับไม่ถ้วนพุ่งใส่ร่างกายของมัน แต่กลับร่วงหล่นลงบนพื้นโดยไม่ทิ้งรอยแผลใดๆ มันไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนด้วยซ้ำ เกล็ดของมันหนาแน่นจนลูกธนูไม่สามารถแทงทะลุเข้าไปได้เลย

คำว่าเซียงเซียง เปรียบเสมือนจุดอ่อนของมัน ราวกับความหวาดกลัวที่มาจากจิตวิญญาณ

เจ้างูเก้าหัวสะดุ้งโหยงเหยง และจ้องมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยความงุนงง