หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 647

แม้แต่ฮ่องเต้แคว้นใต้ก็ไม่กล้าเคาะหัวมัน

หนานมู่ไป๋ตาแดงก่ำด้วยความโกรธ “จะเป็นไปได้ยังไง?! มันเป็นไปไม่ได้!! ตำราโบราณบันทึกไว้ว่าสัตว์ร้ายเซียงหลิ่วกินคนเป็นอาหาร และมีสันดานที่โหดเหี้ยม แล้วทำไม... ทำไมถึงกินผักได้ล่ะ!!”

“เจ้าตาบอดหรือ? ดูสิ มันกินอย่างมีความสุขมาก”

หนานมู่ไป๋ดูเหมือนได้รับแรงกระตุ้นอย่างรุนแรง

นี่คือสายเลือดของสัตว์ร้ายตั้งแต่โบราณกาลที่ทั้งทรงพลังและสูงศักดิ์!!

“เจ้าอย่าลืมแปรงฟันเช้าเย็นล่ะ เจอกันครั้งหน้าข้าจะตรวจสอบดู ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟังล่ะก็…” ลู่เจาเจาขมวดคิ้วเล็กน้อย เจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้นสั่นสะท้านเบาๆ

“อร่อยไหม?”

หัวทั้งเก้าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ไร้ซึ่งท่าทีเย่อหยิ่งและโหดเหี้ยมเช่นยามเผชิญหน้ากับราชวงศ์แคว้นใต้

หนานมู่ไป๋ยืนนิ่งอึ้งไปนานแล้ว

ปัญหาอยู่ตรงไหนกันแน่?

หนานมู่ไป๋ยืนนิ่งดวงตาเบิกกว้าง จ้องมองสัตว์ร้ายผู้พิทักษ์แผ่นดินที่เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจ ซึ่งกำลังนอนหมอบอย่างเชื่อฟังอยู่เบื้องหน้าลู่เจาเจา

มันกำลังกัดกินอาหารมังสวิรัติที่มันเกลียดที่สุด คำแล้วคำเล่า

“นี่เจ้าไม่ได้แปรงฟันมานานแค่ไหนแล้ว? ฟันเจ้าทั้งสกปรกและเหม็นมาก”

“ถึงจะเป็นสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆ ก็ต้องรักษาความสะอาดเช่นกัน” ลู่เจาเจาตะโกนเรียกสาวรับใช้ที่กำลังยืนตัวสั่นเทา ให้นางไปเด็ดกิ่งหลิวมา

“เจ้าเอากิ่งหลิวแปรงซะ แปรงให้สะอาดหมดจดด้วยล่ะ”

“ทั้งเก้าหัวเก้าหน้า ห้ามละเลยสักหัวเลยนะ ข้าจะตรวจสอบเจ้าแน่ๆ”

“เจ้าต้องใช้หางเล็กๆ ของเจ้าม้วนกิ่งหลิวแล้วแปรงทีละหัว ข้ามีประสบการณ์ เจ้าต้องฟังข้านะ!” ลู่เจาเจาตบหน้าอกดังปังๆ

สวี่สืออวิ๋นอ้าปากค้างซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น

จ้องมองสัตว์ร้ายในตำนานที่โหดเหี้ยมและดุร้าย กำลังใช้หางม้วนกิ่งก้านต้นหลิว แล้วพุ่งทะยานออกจากประตูวังไป

ลู่เจาเจาเอ่ยสั่งสาวใช้ตัวน้อยว่า “ไปเอาถังมาสักใบ ตักน้ำใส่ไว้สักหน่อย เดี๋ยวมันต้องบ้วนปาก”