หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 648

“มันเป็นสัตว์เทพ” หนานมู่ไป๋ยืนกรานอธิบายอย่างดื้อดึง

“สัตว์เทพโบราณที่ดำรงอยู่มานานหลายพันปี เป็นลูกหลานของสวรรค์ เปี่ยมไปด้วยความทะนงตน มันไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะแตะต้องสัมผัสได้ง่ายๆ เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา แต่อยากจะสัมผัสสัตว์เทพเชียวหรือ!” หนานมู่ไป๋ยิ้มเยาะเย้ย บุคคลผู้มีโอกาสได้สัมผัสและเลี้ยงดูมันในแคว้นใต้ ก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“ทำไมจะสัมผัสไม่ได้? มันยังสามารถขี่ได้ด้วยล่ะ!” ลู่เจาเจาไม่พอใจ

หนานมู่ไป๋กลอกตาอย่างเหยียดหยาม

ดวงตาขององค์ชายหกแดงก่ำ ก้มหน้าลงด้วยความอึดอัด ไม่รู้จะทำอย่างไร

“ข้าบอกแล้วว่าจับได้ก็ต้องจับได้สิ เขาโกหกท่าน ไปกันเถอะ พี่หก ข้าจะพาท่านไปเอง!”

ลู่เจาเจาคว้าแขนขององค์ชายหกแล้ววิ่งพรวดออกจากประตูวัง เหล่าขุนนางต่างยืดคอราวกับคอห่าน และมองออกไปนอกวังด้วยความสงสัย

ทั่นฮวาหลี่จื้อซีนั่งอยู่หน้าห้องโถง

เขาเงยหน้าขึ้นและตะโกนด้วยความโมโหว่า “เจ้าจะแปรงฟันก็แปรงไปสิ แต่อย่ามาบ้วนน้ำใส่ชามของข้า!”

“ไอ้สารเลว ไอ้สารเลว ข้ายังไม่ได้ดื่มเหล้านี่เลยนะ” หลี่จื้อซีผลักโต๊ะ เก้าอี้ และม้านั่งไปด้านข้าง

นี่มันอะไรกันเนี่ย!

“เซียงเซียง เซียงเซียง…” สัตว์ร้ายที่กำลังแปรงฟันและส่ายหัวไปมาหยุดนิ่งไปชั่วครู่

มันค่อยๆ ก้มมองลงมายังลู่เจาเจาด้วยความระมัดระวัง

นาง จำข้าได้แล้วงั้นหรือ???!!!!!

เกล็ดของสัตว์ร้ายลุกชันขึ้นทั้งตัว แววตาของหนานมู่ไป๋เปล่งประกายร้ายกาจ เขาโกรธเกรี้ยวมาก!

กัดนางให้ตาย กัดนางให้ตาย กัดนางให้ตาย!!

นางบังอาจดูหมิ่นสัตว์เทพของแคว้นใต้! กัดนางให้ตายซะ!

ลู่เจาเจายิ้มกว้าง “ข้าเรียกเจ้าว่าเซียงเซียงได้หรือไม่? ถึงแม้ว่างูตัวน้อยที่ข้าเคยเลี้ยง มันจะไม่ได้ตัวใหญ่เท่าเจ้า แต่ข้ารู้สึกว่าพวกเจ้าเหมือนกันมากเลยนะ…”

ใจของสัตว์ร้ายที่กำลังตึงเครียดก็คลายลงทันที

“เซียงเซียง พี่หกของข้ายังไม่เคยสัมผัสสัตว์ร้ายมาก่อน เจ้าให้เขาได้ลองสัมผัสหน่อยได้หรือไม่?” นางจ้องมองเซียงหลิ่วด้วยความคาดหวัง

หางของเซียงหลิ่วยังพันแปรงสีฟันไว้แน่น