หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 658

หลี่ซือฉีเหงื่อไหลเต็มศีรษะ หายใจหอบรุนแรง และพึมพำเบาๆ ว่า “อา…อาจารย์…”

อาจารย์ ท่านอยู่ไหน?

เสียงใสๆ ของเด็กน้อยดังมาจากท่ามกลางผู้คนอื้ออึงมากมาย ร้องตะโกนเสียงดังว่า “พี่ซือฉี…”

“พี่ซือฉี พี่อยู่ที่ไหน?”

เมื่อลู่เจาเจาหันกลับมา นางก็ไม่พบร่างของหลี่ซือฉีแล้ว

นางจึงหันไปรอบๆ เพื่อตามหาหลี่ซือฉี

เจ้าเด็กน้อยตัวเล็กหมอบตัวลงต่ำ สายตาจึงเหลือบไปเห็นหลี่ซือฉีล้มฟุบอยู่ไม่ไกลนัก และกำลังปกป้องศีรษะของเขาด้วยความตื่นตระหนก

“พี่ซือฉี ข้ามาช่วยท่านแล้ว…” เสียงอันอ่อนหวานของลู่เจาเจาช่างมีพลังทะลุทะลวงยิ่งนัก

หลี่ซือฉีถูกเหยียบจนมีอาการมึนงง

เขามองอะไรไม่เห็นเลย เสียงอึกทึกครึกโครมของโลกภายนอกไม่มีผลต่อเขา เขาจ้องมองท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า

ทันใดนั้น…

มือเล็ก ๆ คู่หนึ่งเปล่งประกายอ่อน ๆ โผล่ขึ้นมาตรงหน้าเขา

ท่ามกลางความมืดมิดรอบตัว มีเพียงนางคนเดียวที่มีเปล่งประกายแสงสว่างออกมา

“พี่ซือฉี ยื่นมือให้ข้า”

เจ้าเด็กน้อยเอียงคอ แสงอ่อนๆ โอบล้อมร่างกาย และมองเขาด้วยรอยยิ้มแฉ่ง

เสียงนั้นดังก้องอยู่ข้างหูอีกครั้ง

‘อาจารย์ ท่านเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวของศิษย์ผู้นี้’

สองมือคู่นั้น อยู่ใกล้แค่เอื้อม

มือเล็กๆ อ้วนพี ผิวขาวเนียนละเอียดราวกับศิลาหยก พอเข้าใกล้ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของนมอ่อนๆ

เขามองเห็นเพียงเจาเจาเท่านั้น

เจาเจาที่ส่องแสงประกาย

หลี่ซือฉียกมือขึ้น มือใหญ่และมือน้อยสอดประสานกัน ดวงตาของเขาร้อนผ่าวและมีน้ำตาไหลรินอาบแก้ม

ลู่เจาเจารู้สึกร้อนรนขึ้นมา

“พี่ซือฉี พี่เรียนรู้วิธีนี้จากเจาเจางั้นหรือ? ล้มลงแล้วไม่มีใครมาปลอบโยน ก็เลยลุกไม่ขึ้นใช่หรือไม่?”