หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 661

“รูปปั้นเทพธิดางั้นหรือ? แม้แต่ในบันทึกดวงจิตเทพก็ยังไม่มีชื่อของนางเลย! คงเป็นเพียงเทพป่าไร้ชื่อเสียงกระมัง!”

“เทพเจ้าจงไป๋ที่ราชวงศ์แคว้นใต้เคารพนับถือ เป็นหัวหน้าผู้คุมกฎแดนเทพ นั่นต่างหากคือเทพเจ้าที่ยิ่งใหญ่!” นี่คือความภาคภูมิใจของพวกเขา

ชาวเป่ยเจาโกรธจนตาแดงก่ำเมื่อได้ยินคำพูดนี้

“เจ้าพูดจาเหลวไหล!!”

“เทพธิดาไม่ใช่เทพป่า! เทพธิดาได้รับความเคารพบูชาจากพวกเรา นางย่อมเป็นเทพที่แท้จริงบนโลกมนุษย์!” ชาวบ้านเคารพบูชาเทพธิดามาช้านาน จะยอมให้เขามาดูหมิ่นเหยียดหยามได้อย่างไร

“เทพเจ้าที่ได้รับการยกย่องให้เป็นเทพเซียนล้วนมีชื่อปรากฏในบันทึกดวงจิตเทพ แต่ข้าไม่เคยเห็นชื่อเทพธิดาของพวกเจ้ามาก่อนเลย”

“นอกจากนี้ เทพเจ้าของพวกเจ้าได้ประทานพลังอะไรให้แล้วหรือ? แล้วเทพเจ้าของพวกเจ้ามาจุติแล้วหรือยัง? ช่างน่าขันสิ้นดี!” หนานมู่ไป๋หัวเราะเยาะ

ในบรรดาเหล่าเทพเจ้าก็มีลำดับชั้นเช่นกัน

“เจ้า!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหนานมู่ไป๋ ชาวบ้านที่อยู่รอบข้างต่างโกรธแค้น แต่ด้วยความที่เห็นพวกเขาแต่งกายด้วยชุดของแคว้นใต้ พวกเขาจึงไม่กล้าหาเรื่อง

“ทางแคว้นใต้ของเรา จะมีนกเทพบินมาในช่วงเทศกาลอีกด้วย”

“พวกเจ้าเคยเห็นนกเทพบ้างไหม? นกเทพชิงหลวนอยู่ในลำดับสามของบันทึกดวงจิตเทพ! ว่ากันว่าเป็นสัตว์พาหนะของเทพเจ้า และเป็นนิมิตหมายที่เป็นมงคล!”

“นกเทพเช่นนี้ มีเพียงแคว้นใต้ของเราเท่านั้นที่สามารถอัญเชิญออกมาได้!” ทูตจากแคว้นใต้เผยความภาคภูมิใจออกมาทางแววตา

นี่คือความภาคภูมิใจอันเป็นเอกลักษณ์ของแคว้นใต้

ไม่มีใครสามารถก้าวข้ามได้

“แต่สำหรับพวกเจ้า เหล่าผู้คนเป่ยเจาทำได้เพียงดูเชิดมังกร และชมการร่ายรำของหงส์ได้เพียงเท่านั้น…”

“เมื่อไหร่ที่พวกเจ้าได้มาเยือนแคว้นใต้ของเรา และสัมผัสกับบรรยากาศยิ่งใหญ่ สิ่งนั้นต่างหากที่เรียกว่าความสุดยอด!” หนานมู่ไป๋กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ

ขณะนี้ สัตว์ผู้พิทักษ์ของเขา กำลังขดตัวเป็นลูกบอล

มันชูคอขึ้นสูง และตวัดกิ่งหลิวด้วยหางอย่างตั้งอกตั้งใจ