หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 687

“ท่านปู่ ท่านอย่าตายนะ ข้าจะอยู่ต่อไปอย่างไร...” เด็กหญิงวัย6-7ขวบกอดชายชราที่มีแผลเต็มตัว พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ

ชีวิตของพวกเขาเริ่มนับถอยหลังแล้ว

“หากเสียนถิงอยู่ที่นี่คงดีไม่น้อย เสียนถิงเป็นเทพเจ้าแห่งชีวิต ชำระล้างมารปีศาจทั้งหมดได้”

ทันใดนั้น...

เด็กน้อยก็เอียงศีรษะและถามอย่างสงสัย “เอ๊ะ เสียนถิงเป็นเทพเจ้าแห่งชีวิต ส่วนข้าเป็นอาจารย์ของเขา... เช่นนั้นข้าอัญเชิญเขามาได้หรือไม่”

ลู่เจาเจาไม่แน่ใจนัก

เพราะอย่างไรเสียตระกูลหมิงในแคว้นใต้ศรัทธาในเทพเจ้าแห่งชีวิตมาหลายปี แต่นานมากแล้วที่พวกเขาไม่ได้อัญเชิญเสียนถิงเทพเจ้าแห่งชีวิต

ลู่เจาเจาทำตามที่พูดในทันที

นางวิ่งหนีคนติดตามด้วยขาสั้นๆ ทั้งสองข้างไปยังทะเลทราย

การอัญเชิญเทพเจ้าถือเป็นเรื่องใหญ่อันดับหนึ่งในแคว้นใต้

ทุกครั้งที่อัญเชิญเทพเจ้า ต้องให้มหาปุโรหิตทำนายล่วงหน้าเพื่อคำนวณว่าวันใดเหมาะสมกับเทพเจ้านั้น จากนั้นเลือกฤกษ์เพื่อเพิ่มโอกาสที่เทพเจ้าจะลงมา

จากนั้นค่อยหาเครื่องเซ่นไหว้บูชา

ก่อนอัญเชิญเทพเจ้านั้น สิ่งสำคัญคือต้องอาบน้ำ ผลัดเสื้อผ้า เผาเครื่องหอมและสวดมนต์

ทั้งกฎเกณฑ์และวิธีการต่างๆ ที่ยุ่งยาก ทำให้ทั้งตระกูลต้องเตรียมงานเหล่านี้อย่างน้อยหนึ่งเดือน

ตัวอย่างเช่น ตระกูลหมิงแห่งแคว้นใต้ในเพลานี้

หัวหน้าตระกูลหมิงนำสมาชิกในตระกูลทั้งหมดและทุกสาขารวมกว่า 300 คน คุกเข่าในศาลบรรพชนด้วยความเคารพ

ข้างหลังเขามีชายชราคนหนึ่งป่วยหนักถูกพามาที่นี่

พร้อมกับทารกแรกเกิดที่นอนอยู่บนฟูก

ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้

บนแท่นบูชามีผลไม้แห้ง ดอกไม้นานาชนิด และเป็ดไก่จำนวนนับไม่ถ้วน

แม้แต่การแต่งตัวยังดูพิถีพิถันเป็นอย่างมาก