หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 693

“เต๋าสวรรค์ อยากตายหรืออย่างไร เจ้าทำให้ลูกศิษย์ของข้าหวาดกลัวใช่หรือไม่”

“เก่งจริงก็ลงมาสู้กันสิ เจ้าคนถ่อยอึเหม็น เจ้าทำให้ลูกศิษย์ของข้าหวาดกลัว!”

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ พอเจ้าปรากฏตัว ลูกศิษย์ของข้าก็หายไป! เจ้าทำอะไรกับพวกเขา ข้าอยากท้าดวลกับเจ้า!”

“ตอนที่สวรรค์ตกอยู่ในความวุ่นวาย สามดินแดนไม่มั่นคง ข้าเสียสละชีวิต เจ้าไม่พูดอะไรบ้างเลยหรือ”

ลู่เจาเจาเกาศีรษะด้วยความโกรธ “ลงมา ข้าขอท้าดวลกับเจ้า!”

นางกัดฟันแน่นพลางมองท้องฟ้าด้วยท่าทางดุร้าย

ไม่รู้ว่าเมื่อใด แต่ตอนนี้กระบี่เจาหยางอยู่ในมือของนางแล้ว

กระบี่เจาหยางส่องแสงเจิดจ้า ปลายกระบี่เปล่งประกายด้วยแสงเย็น “ลูกรักของข้า พวกเราไม่ได้ต่อสู้ร่วมกันมานานนับพันปีแล้ว วันนี้ข้าจะแทงเจ้าคนถ่อยไร้ตานั่นให้ตายไปเลย!”

ลู่เจาเจาไม่อดกลั้นอีกต่อไป

นางยกกระบี่ขึ้นและทะยานขึ้นไปบนท้องไฟ

ลู่เจิ้งเย่ว์เงยหน้าขึ้นพร้อมกับขยี้ตาซ้ำๆ

“ข้านอนไม่หลับจึงมีอาการประสาทหลอนแน่ๆ เห็นผียามกลางวันแสกๆ เช่นนั้น”

เขายิ้มอย่างโง่เขลา

เพราะเมื่อครู่เขามองเห็นคนแคระคนหนึ่งตัวไม่สูงไปกว่ากระบี่ ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกระบี่ในมือ! ช่างน่าขันเหลือเกิน

ขณะที่กำลังยิ้มอยู่นั้น...

เขาก็ยิ้มไม่ออกอีกต่อไป

ลู่เจิ้งเย่ว์มองท้องฟ้าด้วยสีหน้าซับซ้อน

“รีบเข้าไปในบ้านกันเถิด จู่ๆ ท้องฟ้าก็ร้องเสียงดัง ทั้งยังมีฟ้าแลบอีก น่ากลัวเหลือเกิน”

“เหตุจู่ๆ ใดต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์จึงหายไป…” ทุกคนพึมพำด้วยความเสียใจ

โชคดีที่โรคระบาดหายไปแล้ว ไม่ได้น่าเสียดายมากนัก

“เมื่อครู่ดวงอาทิตย์ยังส่องแสงเจิดจ้าอยู่เลย เหตุใดตอนนี้จะฟ้ามืดไปหมด” ทุกตกใจกับเสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบนั้น